Ostatni bruk. Prezentacja Ronde van Vlaanderen 2020

Ronde van Vlaanderen to ostatni w tym jakże trudnym roku kolarski monument. Widowisko na flandryjskich drogach zapowiada się rewelacyjnie, nie możecie tego więc przegapić!

Wobec odwołania Paryż-Roubaix 104. edycja “Vlaanderens Mooiste” wyrasta na najważniejszy dzień dla każdego entuzjasty klasyków. Późny termin wyścigu nic nie psuje, wręcz przeciwnie, tylko zwiększy determinację w wyrównanej stawce. Pożegnalny start w sezonie równać się będzie jeździe na maksa, do ostatniego tchu.

W niedzielę, 18 października, obejrzymy dwa wyścigi: najpierw zmagania kobiet, a następnie panów.

Polskie kolarstwo zaprezentuje w niedzielę Michał Kwiatkowski.

Trasa Ronde van Vlaanderen 2020

Peleton wyruszy z rynku w Antwerpii o 9:45. W tym roku trasa została nieco skrócona i wyniesie 243,3 kilometra, ale nie zaszły na niej wielkie zmiany. Tym razem nie zobaczymy Muur-Kapelmuur, lecz znów wyrośnie 17, w części wybrukowanych, flandryjskich górek.

Początek to jazda na południowy-zachód, w płaskim, co nie znaczy że łatwym, terenie. Zabawa na dobre rozpocznie się po 100 kilometrach, gdy na pierwszy ogień pójdzie Kattenberg, a w drugiej kolejności Oude Kwaremont.

Przez ostatnie 70 kilometrów kolarze pokręcą się  w okolicy Oudenaarde,  po raz drugi wjadą na Oude Kwaremont (55 km przed metą) i pierwszy na Paterberg (51 km), a kilka chwil później zaliczą równie ciężki, brukowany Koppenberg.

Dalej pozostaną Steenbeekdries (39 km), Taaienberg (37 km) i Kruisberg (26 km), które po raz ostatni podprowadzą do Oude Kwaremontu (16,7 km) i Paterbergu (13,2 km).

Z końcowej wspinaczki do mety pozostanie 13 kilometrów. Finisz w Oudenaarde spodziewany jest w godzinach 15:27-16:17.

Podjazdy „Flandryjskiej Piękności” 2020:

 

1. (142 km przed metą) Kattenberg (800 m; 6%)
2. (123 km) Oude Kwaremont (2200 m; 4% – maks. 11,6%; 1500 m bruk)
3. (113 km) Kortekeer (1000 m; 6,4% – maks. 17,1%)
4. (105 km) Eikenberg (1200 m; 5,2%; całość po bruku)
5. (102 km) Wolvenberg (645 m; 7,9% – maks. 17,3%)
6. (93 km) Leberg (950 m; 4,2% – maks. 13,8%)
7. (89 km) Berendries (940 m; 7% – maks. 12,3%)
8. (84 km) Valkenberg (540 m; 8,1%)
9. (71 km) Kanarieberg (1000 m; 7,7% – maks. 14%)
10. (54 km) Oude Kwaremont (2200 m; 4% – maks. 11,6%; 1500 m bruk)
11. (51 km) Paterberg (360 m; 12,9% – maks. 20,3%; całość po bruku)
12. (45 km) Koppenberg (600 m; 11,6% – maks. 22%; całość po bruku)
13. (40 km) Steenbeekdries (700 m; 5,3% – maks. 6,7%)
14. (38 km) Taaienberg (530 m; 6,6% – maks. 15,8%; 500 m bruk)
15. (27 km) Kruisberg/Hotond (2500 m; 5% – maks. 9%; 450 m bruk)
16. (17 km) Oude Kwaremont (2200 m; 4% – maks. 11,6%; 1500 m bruk)
17. (13 km) Paterberg (360 m; 12,9% – maks. 20,3%; całość po bruku)

Główni kandydaci do zwycięstwa

Rewelacyjny sezon podsumować zwycięstwem chce Wout van Aert. Kolarz Jumbo-Visma po mistrzostwach świata chwilę odpoczął, przygotowując się do brukowych startów. W Gandawa-Wevelgem potwierdził wysoką dyspozycję, a po skreśleniu “Piekła Północy” pozostało mu tylko Ronde. 

Wielu oczekuje pojedynku Van Aert przeciwko Mathieu van der Poel. Coś co ostatnimi laty było tematem przewodnim sezonu przełajowego. Holender z Alpecin-Fenix podczas Wevelgem radar niemal wyłącznie kierował na swego belgijskiego rywala, co pokazuje jaki wielkim respektem obecnie go darzy. Ciekawe co Mathieu wykombinuje, by zaskoczyć i Wouta i innych.

Na trasie „Flandryjskiej Piękności” zadebiutuje Julian Alaphilippe. Kolarz Deceuninck-Quick-Step po zdobyciu tęczowej koszulki złapał w tym sezonie wiar w żagle. Tylko przez swój błąd oddał Liege-Bastogne-Liege, a następnie wygrał Brabancką Strzałę. Nieznajomość trasy nie musi Francuzowi przeszkodzić we włączeniu się w decydującą rozgrywkę. A jeżeli nie on, to drugi w zeszłym roku Kasper Asgreen może namieszać w imieniu ekipy Patricka Lefevere’a.

Niespodziewanym zwycięzcą w 2019 roku został Alberto Bettiol. Włoch z EF Pro Cycling od tamtego czasu potwierdził, że jest klasowym kolarzem, zajmując 4. miejsca w Strade Bianche i Gandawa-Wevelgem. Żadnej akcji 26-latka rywale nie będą więc mogli zlekceważyć.

Mads Pedersen na szerokie wody wypłynął właśnie w Ronde. W 2018 roku, jako 22-latek, zajął drugie miejsce, by w roku następnym zostać mistrzem świata. Z powodu pandemii stracił szansę występu na flandryjskim monumencie w tęczowej koszulce, ale Duńczykowi powinno to wyjść na dobre. Kolarz Trek-Segafredo jest w gazie i powinien zameldować się  w grę o najwyższą stawkę.

Ineos Grenadiers poprowadzi Michał Kwiatkowski. To będzie piąty start naszego zawodnika w tym klasyku. Najwyżej, na 27. miejscu, był w 2016 roku. Jest co poprawić i jest na to dobra okazja. Miejsce w najlepszej dziesiątce można będzie uznać za udany występ.

Lista startowa

Ronde van Vlaanderen 2020 kobiet

Po raz 17. na trasie Ronde zaprezentuje się peleton kobiet. Panie pojadą na trasie o długości 135,6 kilometra, ze startem (13:45) i metą (17:24-17:47) w Oudenaarde.

Wyścig w pierwszej części odwiedzi 4 sektory brukowane, a większość z 11 podjazdów wyrośnie w drugiej części. Runda z Oude Kwaremontem i Paterbergiem pojawi się tylko raz, a wcześniej wyrosną Kanarieberg (1000 m; 7,7% – maks. 14%), Taaienberg (530 m; 6,6% – maks. 15,8%; 500 m bruk) oraz Kruisberg/Hotond (2500 m; 5% – maks. 9%; 450 m bruk).

Ostatnie 42 kilometry w pełni pokryje się z trasą mężczyzn.

Główne kandydatki do zwycięstwa

W wyścigu nie pojedzie zespół Ale BTC Ljubljana, który odbywa kwarantannę w Belgii, a ze startu zrezygnowały też ekipy Chevalmeire, Astana Women’s Team i Equipe Paule Ka: pierwsze dwa z obaw przed sytuacją zdrowotną w obliczu pandemii, trzecia po wycofaniu się sponsorów.

Anna van der Breggen (Boels Dolmans) wygrała Ronde van Vlaanderen w 2018 roku. Holenderki nie interesują ani historia, ani rekordy, ale jeśli w finale będzie się czuła na siłach i dysponowała mocą porównywalną z tą, która pozwoliła jej odnieść zwycięstwa w mistrzostwach świata i Strzale Walońskiej, to trudno będzie ją powstrzymać. 30-latka wygrała już tyle, że do wyścigu podchodzi bez presji, a rolą liderki podzielić się może z Amy Pieters, ostatnio 9. w Gandawa-Wevelgem.

Annemiek van Vleuten (Mitchelton-Scott) nie miała problemów mimo złamanego nadgarstka, a przez ostatnie dwa tygodnie od wyścigów odpoczywała. Holenderka powinna być w formie, a o jej umiejętności na brukach nie ma się co martwić: wyścig wygrała w 2011 roku, a w ostatnich trzech edycjach przyjeżdżała na metę 4., 3. i 2.

Lotte Kopecky (Lotto Soudal Ladies) w tym roku wygrała trudne sprinty: po etapowe zwycięstwo w Giro Rosa i w Gandawa-Wevelgem. Jeśli do sprintu dojdzie w niedzielę, będzie jedną z faworytek.

Elisa Longo Borghini i Elizabeth Deignan w tym roku współpracują świetnie. Brytyjka wygrała GP de Plouay, La Course i Liege-Bastogne-Liege, a Włoszka ubezpieczała jej akcje w grupkach pościgowych. Duet ekipy Trek-Segafredo zakręci się w czołówce, ale czy wystarczy na zwycięstwo?

Uwaga na Cecilie Uttrup Ludwig (FDJ Nouvelle Aquitaine Futuroscope). Dunka w gazie jest już długo, ale ostatnio odpoczywała i w Ronde będzie chciała nawiązać do występu z ubiegłego roku. Wtedy była trzecia, ale o powtórkę będzie trudno.

Historia Wyścigu Dookoła Flandrii

Ojcem “Flandryjskiej Piękności” (Vlaanderens Mooiste) był Karel van Wynendaele. Kolarz, a później dziennikarz lokalnych gazet, zapragnął zorganizować wielki wyścig na wzór Paryż-Roubaix. Swój pomysł zaszczepił dziennikowi Sportwereld (po zmianach Het Nieuwsblad). Wyścig po raz pierwszy rozegrano w 1913 roku. Od tamtej pory zaledwie trzykrotnie nie doszedł do skutku, w czasie I Wojny Światowej.

Trasa imprezy, a także miejsca startu i mety, ulegały kilkukrotnie zmianom. Przed II wojną światową wyścig zwykle rozgrywano tego samego dnia co Mediolan–San Remo, dlatego do 1949 roku, z wyjątkiem jednej edycji, wszystkie zwycięstwa przypadły Belgom. Początkowo zawody prowadziły przez wszystkie większe miasta Flandrii.

Do końca lat 50-tych drogi pokrywał szuter lub charakterystyczne, grubo ciosane o nierównych kształtach “kocie łby”, stanowiąc naturalny element selekcji. Wraz z poprawą jakości dróg wyścig zaczął zatracać swój charakter. W odpowiedzi organizatorzy poszukali wiejskich dróg, na których zachował się ich pierwotny stan. W ten sposób sercem klasyku stały się Ardeny Flamandzkie, z ich specyficznymi, krótkimi, stromymi podjazdami po bruku.

Jak dotąd rekord w liczbie zwycięstw zatrzymał się na cyfrze 3. Tyle zwycięstw w swoim palmarès posiadają: Włoch Fiorenzi Magni (1949-51) oraz Belgowie Achiel Buysse (1940-41, 1943), Eric Leman (1970, 1972-73), Johan Museeuw (1993, 1995, 1998) i Tom Boonen (2005-06, 2012) oraz Szwajcar Fabian Cancellara (2010, 2013-14).

Polski rekord należy do Zbigniewa Sprucha, który w 1999 roku ukończył Ronde na 5. pozycji, a w sezonie następnym finiszował na 9. miejscu.

W gronie kobiet nieobecna tym razem Katarzyna Niewiadoma kończyła wyścig na 10. (2016), 8. (2017), 9. (2018) i 6. (2019) miejscu. W 2018 roku 6. lokatę zajęła Małgorzata Jasińska.

Raport	Podium
1999	Peter van Petegem	Frank Vanderbroucke	Johan Museeuw
2000	Andrei Tchmil	Dario Pieri	Romans Vainsteins
2001	Gianluca Bortolami	Eric Dekker	Denis Zanette
2002	Andrea Tafi	Johan Museeuw	Peter van Petegem
2003	Peter van Petegem	Frank Vanderbroucke	Stuart O'Grady
2004	Steffen Wesemann	Leif Hoste	Dave Bruylandt
2005	Tom Boonen	Andreas Klier	Peter van Petegem
2006	Tom Boonen	Leif Hoste	George Hincapie
2007	Alessandro Ballan	Leif Hoste	Luca Paolini
2008	Stijn Devolder	Nick Nuyens	Juan Antonio Flecha
2009	Stijn Devolder	Heinrich Haussler	Philippe Gilbert
2010	Fabian Cancellara	Tom Boonen	Philippe Gilbert
2011	Nick Nuyens	Sylvain Chavanel	Fabian Cancellara
2012	Tom Boonen	Filippo Pozzato	Alessandro Ballan
2013	Fabian Cancellara	Peter Sagan	Jurgen Roelandts
2014	Fabian Cancellara	Greg Van Avermaet	Sep Vanmarcke
2015	Alexander Kristoff	Niki Terpstra	Greg van Avermaet
2016	Peter Sagan	Fabian Cancellara	Sep Vanmarcke
2017	Philippe Gilbert	Greg Van Avermaet	Niki Terpstra
2018	Niki Terpstra	Mads Pedersen	Philippe Gilbert
2019	Alberto Bettiol	Kasper Asgreen	Alexander Kristoff
2020	Mathieu van der Poel	Wout van Aert	Alexander Kristoff
2021	Kasper Asgreen	Mathieu van der Poel	Greg van Avermaet
2023	Mathieu van der Poel	Dylan van Baarle	Valentin Madouas
2023	Tadej Pogacar	Mathieu van der Poel	Mads Pedersen

Wyścig kobiet:

Raport	Podium
2011	Annemiek van Vleuten	Tatiana Antoshina	Marianne Vos
2012	Judith Arndt	Kristin Armstrong	Joelle Numainville
2013	Marianne Vos	Ellen van Dijk	Emma Johansson
2014	Ellen Van Dijk	Elizabeth Deignan	Emma Johansson
2015	Elisa Longo Borghini	Jolien D'Hoore	Anna van der Breggen
2016	Elizabeth Deignan	Emma Johansson	Chantal Blaak
2017	Coryn Rivera	Gracie Elvin	Chantal Blaak
2018	Anna van der Breggen	Amy Pieters	Annemiek van Vleuten
2019	Marta Bastianelli	Annemiek van Vleuten	Cecilie Uttrup Ludwig
2020	Chantal van den Broeck-Blaak	Amy Pieters	Lotte Kopecky
2021	Annemiek van Vleuten	Lisa Brennauer	Grace Brown
2022	Lotte Kopecky	Annemiek van Vleuten	Chantal van den Broek-Blaak
2023	Lotte Kopecky	Demi Vollering	Elisa Longo Borghini

Pogoda

Sprzyjająca. Zachmurzenie małe, temperatura do 13 stopni Celsjusza, wiatr słaby.

Transmisja

Wyścig w całości będzie dostępny na platformie Eurosport Player i w transmisji łączonej z Giro d’Italia na kanale Eurosport 1. Obraz z klasyku kobiet pokazywany będzie na Eurosport Player o 15:45.