Zapowiedź Amstel Gold Race, pierwszego z Ardeńskich Klasyków, wyścigu sponsorowanego przez producenta piwa i będącego, w co być może trudno uwierzyć, jedynym klasykiem cyklu WorldTour w Holandii.
Po dwóch latach przerwy Amstel Gold Race wraca na swe stare rewiry, ale w nieco zmienionym terminie. W tym sezonie zmagania na wzgórzach Limburgii odbędą się 10 kwietnia (niedziela): tydzień przed Paryż-Roubaix i 10 dni przed kolejnym aktem Adeńskiego Tryptyku.
“Piwny Wyścig” tradycyjnie otwiera cykl Ardeńskich Klasyków, w które z formą celuje spora grupa zawodników i zawodniczek. Zmiana terminu, wymuszona względami organizacyjnymi wyborów prezydenckich we Francji, da dodatkowy czas na odpoczynek, ale wydłuży też okres, w którym dysponować należy dobrą formą.
A bez tej w Limburgii nie ma czego szukać. Trasę Amstel Gold Race charakteryzują liczne, niezbyt długie, acz miejscami strome podjazdy. Interwałowa jazda oraz nieustannie powtarzające się przyspieszenia i hamowania, wiatr oraz spory dystans sytuują holenderski klasyk w grupie najtrudniejszych jednodniówek w sezonie. Wszystko to na wąskich drogach, najeżonych wysepkami, usianych zwężeniami i chłostanych wiatrem.
“Piwny Wyścig” faworyzuje zawodników i zawodniczki dobrze odnajdujących się na krótkich podjazdach i wytrzymałych na powtarzające się zmiany rytmu. W sezonie 2022 mężczyźni rywalizowali będą po raz 56., natomiast kobiety po raz ósmy, a czwarty po reaktywacji wyścigu.
Na starcie w wyścigu mężczyzn spodziewamy się zwycięzcy z 2015 roku Michała Kwiatkowskiego (Ineos Grenadiers), który wraca po chorobowej przerwie. Wystartować mają również Łukasz Owsian (Arkea Samsic) i Filip Maciejuk (Bahrain Victorious).
W gronie kobiet Katarzyna Niewiadoma (Canyon-SRAM) będzie chciała powalczyć o powtórkę swojego zwycięstwa sprzed trzech sezonów. Drugą naszą zawodniczką będzie Marta Lach (Ceratizit-WNT Pro Cycling).
Start 56. „Piwnego Wyścigu” nastąpi o 10:20, a rozstrzygnięcie na przedmieściach Valkenburga, w Berg en Terblijt, przewidywane jest około 16:47.
Trasa wróciła do formatu znanego z lat przed pandemii. Dystans Amstel Gold Race wyniesie 254,1 kilometra, po drodze wyrosną 33 podjazdy, składając się na 3460 metrów przewyższenia. Na pierwsze wzgórze kolarze wpadną już na 9. kilometrze, a pierwsza z trzech wspinaczek na Cauberg (#6; 800 m; 6,5%, maks. 12,8%) czeka ich po 53 kilometrach.
W końcówce wyścig kręcił się będzie w okolicach Valkenburga na trzech różniących się od siebie pętlach. Drugi raz Cauberg (#22) wyrośnie na 163. kilometrze. Kruisberg (#27; 600 m; 8,8%, maks. 15,5%), gdzie rozpoczęła się decydująca akcja w 2017 roku, leży 44 kilometry przed metą, a 14 kilometrów dalej wyrośnie Keutenberg (#30; 1200 m; 5,9%, maks. 22%).
Dalej pozostanie Cauberg, usytuowany 24 kilometry przed metą, następnie 20 kilometrów przed kreską pojawi się Guelhemmerberg (#34; 1200 m; 4,6%, maks. 8%). Ostatnią wspinaczką będzie leżący 7 kilometrów przed celem Bemelerberg (#35; 900 m; 4,5%, maks. 7%).
# | Podjazd | Trudność | Do mety |
---|---|---|---|
20 | Vrakelberg | 600 m; 7,2%, maks. 11,4% | 103,5 km |
21 | Sibbergrubbe | 2100 m; 3,6%, maks. 6% | 95,8 km |
22 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 91,4 km |
23 | Guelhemmerberg | 1200 m; 4,6%, maks. 8% | 86,8 km |
24 | Bemelerberg | 900 m; 4,5%, maks. 7% | 74,1 km |
25 | Loorberg | 1500 m; 5,3%, maks. 8,6% | 59 km |
26 | Gulpenerberg | 600 m; 5,7%, maks. 13,9% | 50,9 km |
27 | Kruisberg | 600 m; 8,8%, maks. 15,5% | 44,1 km |
28 | Eyserbosweg | 900 m; 9,3%, maks. 17% | 42,2 km |
29 | Fromberg | 1600 m; 3,6%, maks. 8% | 37,8 km |
30 | Keutenberg | 1200 m; 5,9%, maks. 22% | 33,9 km |
31 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 23,9 km |
32 | Guelhemmerberg | 1200 m; 4,6%, maks. 8% | 19,3 km |
33 | Bemelerberg | 900 m; 4,5%, maks. 7% | 7,3 km |
Peleton kobiet wystartuje z Maastricht o godzinie 10:35, finisz w Berg en Terblijt spodziewany jest około 14:07.
Dystans 8. edycji wyścigu to 128,5 kilometra, a na trasie wyrośnie 19 podjazdów. W pierwszej części peleton zaliczy 68 kilometrów, po czym pokona trzy razy rundę o długości 18,8 kilometra, za każdym razem wspinając się na Cauberg. Po ostatniej, czwartej wspinacze, do mety pozostaną niespełna 2 kilometry.
# | Podjazd | Trudność | Do mety |
---|---|---|---|
9 | Keutenberg | 1200 m; 5,9%, maks. 22% | 68,3 km |
10 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 58,3 km |
11 | Guelhemmerberg | 1200 m; 4,6%, maks. 8% | 53,7 km |
12 | Bemelerberg | 900 m; 4,5%, maks. 7% | 45,6 km |
13 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 39,4 km |
14 | Guelhemmerberg | 1200 m; 4,6%, maks. 8% | 34,9 km |
15 | Bemelerberg | 900 m; 4,5%, maks. 7% | 26,8 km |
16 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 20,6 km |
17 | Guelhemmerberg | 1200 m; 4,6%, maks. 8% | 16,1 km |
18 | Bemelerberg | 900 m; 4,5%, maks. 7% | 9 km |
19 | Cauberg | 800 m; 6,5%, maks. 12,8% | 2,8 km |
Choć zaliczany do cyklu kojarzonego z Ardenami, Amstel Gold Race prowadzi szosami południowej Holandii, na obszarze historycznego Księstwa Limburgii. Geologicznie teren ten został uformowany podczas wypiętrzeń masywu ardeńskiego, dlatego krajobraz wypełniają mniej lub bardziej malownicze wzgórza. Geograficznie nie są to jednak Ardeny.
Wyścig po raz pierwszy zorganizowano w 1966 roku. Pierwsza dekada należała do Belgów i Holendrów, którzy co roku wypełniali podium po brzegi. Wyjątkiem był pierwszy wyścig z Bredy, który wygrał Jean Stablinski – Francuz polskiego pochodzenia.
Przełom lat 70. i 80. zdominował pięciokrotny triumfator Jan Raas (1977-80, 1982). Wraz ze wzrostem znaczenia imprezy na podium gościć zaczęli zawodnicy z innych krajów – w latach 90. drugie miejsce zwykle okupował któryś z Włochów, a na najwyższym stopniu podium trzykrotnie pojawiał się reprezentant szwajcarskich kantonów, Rolf Jaermann (1993, 1998) i Mauro Gianetti (1995).
W XXI wieku dwóm kolarzom udało się wygrać całość “ardeńskiego tryptyku” w jednym roku – w 2004 roku uczynił to Davide Rebellin, a w 2011 Philippe Gilbert, który posiada na swym koncie cztery wygrane w Amstel Gold (2010-11, 2014, 2017).
W 2015 roku triumf w tęczowej koszulce mistrza świata odniósł Michał Kwiatkowski. Polak w Limburgii finiszował też 2. (2017), 4. (2013) i 5. (2014). W sezonie 2000 na 8. miejscu zameldował się Zbigniew Spruch, a w 2015 na 9. Maciej Paterski.
Trasa Amstel wielokrotnie była zmieniana, przez wiele lat na znacznej długości prowadziła po Belgii. Pierwsza edycja zakończyła się w Meerssen, w 1991 roku finisz przeniesiono do Maastricht, a od sezonu 2003 kolarze kończą w Valkenburgu, najpierw na Caubergu, a od 2013 na przedmieściach miasta, w Berg en Terblijt.
Raport | Podium | ||
---|---|---|---|
1999 | Michael Boogerd | Lance Armstrong | Gabriele Missaglia |
2000 | Eric Zabel | Michael Boogerd | Marcus Zberg |
2001 | Erik Dekker | Lance Armstrong | Serge Baguet |
2002 | Michele Bartoli | Sergei Ivanov | Michael Boogerd |
2003 | Alexandre Vinokurov | Michael Boogerd | Danilo di Luca |
2004 | Davide Rebellin | Michael Boogerd | Paolo Bettini |
2005 | Danilo di Luca | Michael Boogerd | Mirko Celestino |
2006 | Frank Schleck | Steffen Wesemann | Michael Boogerd |
2007 | Stefan Schumacher | Davide Rebellin | Danilo di Luca |
2008 | Damiano Cunego | Frank Schleck | Alejandro Valverde |
2009 | Sergei Ivanov | Karsten Kroon | Robert Gesink |
2010 | Philippe Gilbert | Ryder Hesjedal | Enrico Gasparotto |
2011 | Philippe Gilbert | Joaquim Rodriguez | Simon Gerrans |
2012 | Enrico Gasparotto | Jelle Vanendert | Peter Sagan |
2013 | Roman Kreuziger | Alejandro Valverde | Simon Gerrans |
2014 | Philippe Gilbert | Jelle Vanendert | Simon Gerrans |
2015 | Michał Kwiatkowski | Alejandro Valverde | Michael Matthews |
2016 | Enrico Gasparotto | Michael Valgren | Sonny Colbrelli |
2017 | Philippe Gilbert | Michał Kwiatkowski | Michael Albasini |
2018 | Michael Valgren | Roman Kreuziger | Enrico Gasparotto |
2019 | Mathieu van der Poel | Simon Clarke | Jakob Fuglsang |
2021 | Wout van Aert | Tom Pidcock | Maximilian Schachmann |
2022 | Michał Kwiatkowski | Benoit Cosnefroy | Tiesj Benoot |
2023 | Tadej Pogacar | Ben Healy | Tom Pidcock |
Amstel Gold Race Ladies Edition ma znacznie krótszą historię. Obywał się w latach 2001-2003, a następnie został wznowiony w 2017 roku. Wzgórze Cauberg sentymentem darzy Kasia Niewiadoma, która po ataku w tym miejscu zatriumfowała w 2019 roku, a na podium stanęła już w sezonie 2017.
Raport | Podium | ||
---|---|---|---|
2001 | Debby Mansveld | Mirjam Melchers | Leontien Zijlaard-Van Moorsel |
2002 | Leontien Zijlaard-Van Moorsel | Mirjam Melchers | Katherine Bates |
2003 | Nicole Cooke | Olivia Gollan | Edita Pucinskaite |
... | |||
2017 | Anna van der Breggen | Elizabeth Deignan | Katarzyna Niewiadoma Annemiek van Vleuten |
2018 | Chantal Blaak | Lucinda Brand | Amanda Spratt |
2019 | Katarzyna Niewiadoma | Annemiek van Vleuten | Marianne Vos |
2021 | Marianne Vos | Demi Vollering | Annemiek van Vleuten |
2022 | Marta Cavalli | Demi Vollering | Liane Lippert |
2023 | Demi Vollering | Lotte Kopecky | Shirin van Anrooij |
Wyścigi zaprezentuje stacja Eurosport 1, początek o godzinie 13:00. Najpierw ostatnie kilometry wyścigu kobiet, a po jego zakończeniu wyścig mężczyzn.
Zachmurzenie umiarkowane, temperatura w cieniu sięgnie 11 stopni Celsjusza.