Szlakiem kapliczek. Zapowiedź La Flèche Wallonne 2021

Zapowiedź La Flèche Wallonne, drugiej odsłony ardeńskiego tryptyku, nerwowej przeprawy przez Walonię, którą wieńczy wyścig mocy, wyczucia i cierpliwości – wspinaczka “ścianą kapliczek”: Mur de Huy.

La Flèche Wallonne kojarzy się z jednym – stromą ścianką w Huy, na której od długich, długich lat objawia się nam zwycięzca. Prowadząca do mety droga wyśmienicie wpasowuje się w charakterystykę kolarzy posiadających dynamiczne przyspieszenie oraz wielką wytrzymałość, wymaganą po 200 kilometrach nerwowej jazdy drogami Walonii.
Wyścig od lat stanowi drugi akt ardeńskiego tryptyku i w tym sezonie zaplanowany jest na środę, 21 kwietnia.

Mur de Huy to podjazd znany, a za każdym razem odkrywany na nowo. Stroma ścianka, prowadząca “drogą kapliczek” to wyścig wytrzymałości, wyczucia, cierpliwości i mocy. Wytrzymałości, bo po 200 kilometrach nerwówki trzeba umieć wykrzesać z siebie wszystko na dwóch kilometrach wąskiej drogi. Wyczucia, bo trzeba zacząć wspinać się w samej czołówce i wiedzieć, w których momentach przyspieszyć by przesunąć się na dogodną pozycję. Cierpliwości, bo drugie dziesiątki wybrukowane są nazwiskami tych, którzy podpalili się zbyt wcześnie – czy to na kilometr czy na 250 metrów przed metą. Mocy… bo bez niej nie ma o czym rozmawiać.

Organizator od kilku lat stara się utrudnić zawody, ale o zmianę zgranego scenariusza, czyli zawiązanie decydującej akcji przed finałowym podjazdem, będzie niezmiernie trudno. W tym roku wyścig kobiet nie ma jednej faworytki, natomiast w peletonie mężczyzn również próżno szukać wyraźnego kandydata do zwycięstwa.

W peletonie mężczyzn zobaczymy Michała Kwiatkowskiego (Ineos Grenadiers), Łukasza Owsiana (Arkea-Samsic) oraz Tomasza Marczyńskiego (Lotto Soudal). W wyścigu pań pojadą Katarzyna Niewiadoma (Canyon-SRAM), Marta Jaskulska (Liv Racing), Barbara Śnieżyńska (Doltcini – Van Eyck), Anna Plichta (Lotto Soudal Ladies) i Marta Lach (Ceratizit-WNT).

Trasa La Flèche Wallonne 2021

Wyścig kobiet

Trasa liczy 130 kilometrów, a peleton startuje i finiszuje w walońskiej miejscowości Huy. Organizatorzy zaplanowali 8 ardeńskich wspinaczek. Tym razem we wczesnej partii wyścigu wyrosną Côte de Thon (54 km; 1,2 km, 6,9%), Côte de Groynne (63 km; 2,1 km, 5%), Côte de Haut-Bois (69 km; 1,2 km, 7,9%) oraz Côte de Gives (83 km; 1,4 km, 7,7%).

Końcówka rozegrana zostanie na 32-kilometrowej rundzie, z dwukrotną wspinaczką na Mur de Huy (98 km i meta; 1,3 km; 9,3%), Côte d’Ereffe (111 km; 2,1 km; 5%) i Côte du chemin des Gueuses (121 km; 1,8 km, 6,5%).

Runda nie zmieniła się zasadniczo w porównaniu z rokiem 2020. Organizatorzy nadal wykorzystują Côte du chemin des Gueuses zamiast serwowanej poprzednio Côte de Cherave (1,3 km; 8,1%). Zawodniczki po dojeździe do miejscowości Huy pokonają Mur de Huy, a następnie tylko jedną pełną rundę, nie dwie.

Zmagania rozpoczną się o 8:45, a zwyciężczyni metę osiągnąć powinna między 12:05 a 12:28.

Wyścig mężczyzn

Tym razem z Charleroi wyruszą kolarze do Strzały Walońskiej. Dystans wyścigu wyniesie 193,7 kilometra, czyli o 9 mniej niż rok temu. W pierwszej części trasy tym razem wyrośnie więcej kategoryzowanych wspinaczek: Côte d’Yvoir (52 km; 2,1 km, 6%), Côte de Thon (86 km; 1,2 km, 6,9%), Côte de Groynne (95 km; 2,1 km, 5%), Côte de Haut-Bois (100 km; 1,2 km, 7,9%) oraz Côte de Gives (115 km; 1,4 km, 7,7%).

Po 122 kilometrach peleton wjedzie na pętlę z dwukrotnym podjazdem kolejno przez Côte d’Ereffe (143 – 174 km; 2,1 km; 5%), Côte du chemin des Gueuses (152,2 i 183,9 km; 1,8 km, 6,5%) i Mur de Huy (130 – 161,8 – meta; 1,3 km 9,6%).

Finałowa wspinaczka jak zwykle rozstrzygnie losy wyścigu: podjazd jest sztywny i nie ma w zasadzie łatwych odcinków. 1300 metrów to wyścig najmocniejszych kolarzy, którzy na dojeździe powalczą o dobrą pozycję w szpicy peletonu, nie utkną za kimś, kto będzie miał mniej energii i na ostatnich 200 metrach zdobędą się na szarpnięcie na metę.

Peleton wystartuje o 11:35, natomiast zwycięzca na mecie spodziewany jest między 16:11 a 16:41.

Obsada

Wyścig kobiet

Anna van der Breggen przed Amstel Gold Race nie czuła się najlepiej i w Limburgii pracowała na koleżanki. Sześciokrotna zwyciężczyni wyścigu w podobnej roli może wystąpić w Huy, tym bardziej, że składzie Team SD Worx jedzie Ashleigh Moolman-Pasio, która wspina się znakomicie i ostatnio za sobą ma bardzo udane występy w klasykach. Holenderka przed wyścigiem przyznała, że nie wie, jaki poziom prezentuje, co rywalizację może uczynić dość otwartą.

Zawodniczki holenderskiej grupy spróbują pokonać druga przed rokiem Dunka Cecilie Uttrup Ludwig (FDJ Nouvelle Aquitaine Futuroscope), mistrzyni Europy Annemiek van Vleuten (Movistar Team), Katarzyna Niewiadoma (Canyon-SRAM) oraz Elisa Longo Borghini (Trek-Segafredo). W tej grupce, przy dobrym dniu, każda z nich myśleć może o wygranej.

Zawodniczki, które mogą włączyć się do rywalizacji to Amanda Spratt (Team BikeExchange) i Marianne Vos (Jumbo-Visma). Pierwsza powoli łapie formę, druga w formie jest znakomitej, ale na podjazdach odstawała od najlepszych rywalek.

Lista startowa

Wyścig mężczyzn

Grono kolarzy, którzy mogą myśleć optymistycznie o swoich umiejętnościach pokonania Mur de Huy, jest dość szerokie.

Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick-Step) wygrał wyścig już dwa razy i w tym roku pokusić się będzie chciał o trzecie zwycięstwo. To jest w zasięgu: Alaphilippe wie, co robi, dysponuje eksplozywnością wymaganą w finale i potrzebuje tylko dobrego dnia. Francuz “w gazie” jest już jednak od półtora miesiąca: forma póki co się zgadza, ale wystarcza na miejsca w czołówce, nie wygrywanie. 

Specjalistą od krótkich i sztywnych wspinaczek jest Michael Woods. Kanadyjczyk rok temu na mecie był trzeci, w tym roku będzie chciał poprawić ten wynik. Do wyścigu przystąpi stosunkowo świeży, gdyż jego starty i przygotowania storpedowała kraksa w Kraju Basków. Lider Israel Start-Up Nation twierdzi, że wrócił do formy sprzed kraksy: jeśli udowodni to na trasie, może zrobić to z wysokości podium.

Do grona faworytów nadal należy Alejandro Valverde: starego wiarusa z Movistar Team skreślać jeszcze nie warto. Hiszpan na stromiznach w Kraju Basków odstawał tylko od Primoza Roglica i Tadeja Pogacara, przy dobrym dniu we środę nie będzie kolarzem, którego na ostatnie 400 metrów będą chcieli dowieść rywale.

Pogacar i Roglic także znajdują się na liście startowej. W Ardenach obaj kończą pierwszą część sezonu, aczkolwiek pierwszy z nich ma za sobą na tyle intensywną kampanię wyścigową, że nie będzie zaskoczeniem, jeśli na Mur de Huy pomoże Marcowi Hirschiemu. Szwajcar przed rokiem wygrał zmagania na Mur de Huy, w tym roku nie pokazał jeszcze nic, co zwiastowałoby powtórkę. Roglic z kolei powinien jechać na maksimum możliwości: na stromiznach czuł się bardzo dobrze, a występy we środę i niedzielę będą jego ostatnimi przed Tour de France.

Zespół Ineos Grenadiers ma o czym myśleć. W finale powinni odnaleźć się Tom Pidcock, Richard Carapaz i Michał Kwiatkowski. Cała trójka świetnie spisała się na Amstel Gold Race: Pidcock wydaje się najmocniejszy z nich, aczkolwiek w wyścigu nigdy nie startował. Kwiatkowski w niedzielę przepalił silnik po odpoczynku i obozie wysokogórskim, w szósty dzień po zejściu z wysokości forma powinna nadal dopisywać.

Po trzeciej lokacie w Amstel Gold Race wzrosły akcje Maximiliana Schachmanna. Kolarz Bora-hansgrohe ma cierpliwość potrzebną na takich wspinaczkach, na Mur de Huy próbował już szczęścia, najwyżej wyścig kończąc na 5. miejscu (2019). Miejsce na podium jak najbardziej w zasięgu.

W czołówce nie zaskoczy obecność Belga Dylana Teunsa (Bahrain Victorious), Holendra Bauke Mollemy (Trek-Segafredo) czy równo jadącego Michaela Matthewsa (Team BikeExchange). Do grona stałych bywalców klubu Mur de Huy dołączyć będzie chciał za to drugi przed rokiem Benoît Cosnefroy (AG2R Citroën).

Lista startowa

Łyk historii Strzały Walońskiej

Początki klasyku sięgają lat 30 ubiegłego stulecia, kiedy brukselscy dziennikarze, Albert Van Laethem i Paul Beving z gazety „Les Sport”, wysunęli propozycję zorganizowania zawodów, które połączyłyby ze sobą Tournai i Liège – miasta leżące na przeciwległych krańcach Walonii. Impreza zaistniała w 1936 roku i nie odbyła się tylko raz – w 1940 roku – ze względu na działania wojenne. Początkowo wyścig przebiegał różnymi trasami i liczył nawet 300 kilometrów.

Zawody aż do połowy lat 70. były zdominowane przez Belgów, epizodycznie przebijali się jedynie Francuzi, Szwajcarzy i Włosi. W następnych latach lista zwycięzców została wzbogacona o flagi innych państw. Do tej pory nazwiska zwycięzców pochodzą z 11 krajów (Belgia – 38, Włochy – 18, Francja – 9, Hiszpania – 8, Szwajcaria – 3, Dania – 2, Niemcy, Holandia, USA, Australia i Luksemburg – 1).

Alejandro Valverde z pięcioma triumfami (2006, 2014, 2015, 2016, 2017) jest rekordzistą Strzały. Czterech kolarzy wygrywało trzy razy – Marcel Kint, Eddy Merckx, Moreno Argentin i Davide Rebellin. Warto też przypomnieć takie nazwiska triumfatorów jak: Fausto Coppi, Ferdi Kübler, Raymond Poulidor, Roger De Vlaeminck, Joop Zoetemelk, Francesco Moser, Bernard Hinault, Giuseppe Saronni, Laurent Fignon i Laurent Jalabert.

W wyścigu kobiet pierwsze zwycięstwo (1998) odniosła Fabiana Luperni, natomiast najwięcej zwycięstw na koncie mają Marianne Vos (5) i Anna van der Breggen (6).

Polscy zawodniczki i zawodnicy kilka razy plasowali się w czołówce. W 2014 roku na trzecim miejscu finiszował Michał Kwiatkowski, a wśród kobiet natomiast 3. miejsce w 2017 roku wywalczyła Katarzyna Niewiadoma.

Strzała Walońska – z archiwum "Rowery.org:

Raport	Podium
1999	Michele Bartoli	Maarten den Bakker	Mario Aerts
2000	Francesco Casagrande	Rik Verbrugghe	Laurent Jalabert
2001	Rik Verbrugghe	Ivan Basso	Jorg Jaksche
2002	Mario Aerts	Unai Etxebarria	Michele Bartoli
2003	Igor Astarloa	Aitor Osa	Aleksandr Shefer
2004	Davide Rebellin	Danilo di Luca	Matthias Kessler
2005	Danilo di Luca	Kim Kirchen	Davide Rebellin
2006	Alejandro Valverde	Samuel Sanchez	Karsten Kroon
2007	Davide Rebellin	Alejandro Valverde	Danilo di Luca
2008	Kim Kirchen	Cadel Evans	Damiano Cunego
2009	Davide Rebellin	Andy Schleck	Damiano Cunego
2010	Cadel Evans	Joaquim Rodriguez	Alberto Contador
2011	Philippe Gilbert	Joaquim Rodriguez	Samuel Sanchez
2012	Joaquim Rodriguez	Michael Albasini	Philippe Gilbert
2013	Daniel Moreno	Sergio Henao	Carlos Betancur
2014	Alejandro Valverde	Daniel Martin	Michał Kwiatkowski
2015	Alejandro Valverde	Julian Alaphilippe	Michael Albasini
2016	Alejandro Valverde	Julian Alaphilippe	Daniel Martin
2017	Alejandro Valverde	Daniel Martin	Dylan Teuns
2018	Julian Alaphilippe	Alejandro Valverde	Jelle Vanendert
2019	Julian Alaphilippe	Jakob Fuglsang	Diego Ulissi
2020	Marc Hirschi	Benoît Cosnefroy	Michael Woods
2021	Julian Alaphilippe	Primoz Roglic	Alejandro Valverde

Strzała Walońska kobiet – z archiwum "Rowery.org:

Raport	Podium
2007	Marianne Vos	Nicole Cooke	Judith Arndt
2008	Marianne Vos	Marta Bastianelli	Judith Arndt
2009	Marianne Vos	Emma Johansson	Claudia Lichtenberg
2010	Emma Pooley	Nicole Cooke	Emma Johansson
2011	Marianne Vos	Emma Johansson	Judith Arndt
2012	Evelyn Stevens	Marianne Vos	Linda Villumsen
2013	Marianne Vos	Elisa Longo Borghini	Asleigh Moolman
2014	Pauline Ferrand-Prevot	Elizabeth Deignan	Elisa Longo Borghini
2015	Anna van der Breggen	Annemiek van Vleuten	Megan Guarnier
2016	Anna van der Breggen	Evelyn Stevens	Megan Guarnier
2017	Anna van der Breggen	Elizabeth Deignan	Katarzyna Niewiadoma
2018	Anna van der Breggen	Ashleigh Moolman-Pasio	Megan Guarnier
2019	Anna van der Breggen	Annemiek van Vleuten	Annika Langvad
2020	Anna van der Breggen	Cecilie Uttrup Ludwig	Demi Vollering
2021	Anna van der Breggen	Katarzyna Niewiadoma	Elisa Longo Borghini

Transmisja

Zmagania kobiet stacja Eurosport pokaże na kanale pierwszym od 11:05. Wyścig mężczyzn obejrzeć można od od 14:15.