Mediolan-San Remo: wyścig dwóch kolarzy

W kwestii Mediolan-San Remo chyba za wiele nie mam do komentowania. Wydaję mi się, że napisałem wszystko wcześniej.

Wyścig dwóch kolarzy. I tyle. Jakoś znów czułem, że tak wyjdzie. Chciałem Peto i “Kwiatka” na mecie razem, w czwartek mówiłem Michałowi, że wygra to głową i …w sobotę jak wybiegłem na ulicę 100 metrów za metą, gdzie oglądałem wyścig w kamienicy przy Via Roma, czułem ogromną radość, która mieszała się z goryczą. I niezależnie od tego jaka by była kolejność między nimi, czułbym się właśnie w ten sposób.

Dwóch Mistrzów, dwóch znakomitych kolarzy, z którymi najwięcej w tym roku pedałowałem i którym najbardziej kibicuje. Dla mnie było to najbardziej emocjonujące Mediolan-San Remo jakie widziałem.

Jak poszedł sam wyścig wszyscy wiedzą. Dosyć wolne tempo spowodowane niesprzyjającym wiatrem aż do Cipressy. A później Poggio wjechane 10 sekund wolniej od rekordu, czyli bardzo szybko. I tu przyznam, że bardzo mnie zaskoczył Łukasz Wiśniowski, któremu w czwartek tłumaczyłem, jak pojechać najszybciej do autobusu, żeby ominąć Cipresse i Poggio. Co za wpadka!

Dalej to już spektakl. Atak Petera, wyczekiwany i bardzo spodziewany. Przez 75 sekund od ataku do szczytu, czyli jakieś 900 m, Michał przejechał ze średnia trochę ponad 600 watów, osiągając pik mocy przy 930 W. Zjazd, na którym jest 5 patelni i 6 innych zakrętów to dużo rozkręcania. Ciekawe, że tutaj “Kwiato” miał średnie tętno identyczne jak na całym podjeździe pod Poggio, tzn. 180. Finisz, czyli ostatnie 200 m to już jazda cały czas ponad 1000 watów (pik 1220 W).

Jasne, Peter popełnił błąd, który dziś wiem z czego wynikał, ale zostawię to dla siebie. Zaczął finisz na dużej prędkości. Ostatnie 500 m do rozpoczęcia sprintu (700 m do mety) przejechał ze średnia 50 km/h. Wcześniej logiczne, że ani Alaphilippe, ani Michał nie mieli interesu, żeby z nim za bardzo współpracować. Zresztą mało kto z nim kiedykolwiek współpracuje.

Gdyby doprowadził do zwolnienia o jakieś 20 km/h i sprintu z rozkręcania z małej, mniejszej prędkości zapewne by wygrał, to jest jego bardzo silny punkt. Czas na to był, grupa była bezpiecznie daleko. On się pomylił, a Michał po raz kolejny okazał się perfekcjonistą, rozgrywając finisz na swoją korzyść. I jasne, żeby wygrać Mediolan-San Remo głową …trzeba mieć przede wszystkim bardzo silne nogi!

Sylwester Szmyd o życiu kolarza w sieci pisał od lat. W sezonie 2017, z perspektywy byłego już zawodnika i prowadzącego firmę Szmyd Coaching, na łamach Rowery.org będzie dzielił się swoimi obserwacjami z największych imprez.