100 Giro – część 2

Giro d’Italia świętuje swoją 100 edycję. Co działo się podczas 99 poprzednich?

7… (1919) gdzie Constante Girardegno prowadzi od startu do mety, wygrywając przy tym siedem z dziesięciu etapów. Rodzi się legenda “Campionissimo”. Zmęczone wojną Włochy potrzebowały bohatera, a przystojny i zwycięski “Gira” był wręcz idealny kandydatem. Jego zwycięstwo jest tym bardziej spektakularne, że po wojnie, gdy wydawało się, że nic gorszego nie może już się przytrafić, zaraził się szalejącą wówczas na świecie “Hiszpanką”. Cudem uszedł z życiem, by kilka miesięcy później ograć wszystkich w Giro d’Italia.

8… (1920) gdzie tylko 10 z 49 startujących ukończyło wyścig. Poza tym, Giro po raz pierwszy opuściło granicę Królestwa Włoch i na krótką chwilę kolarze ścigali się w Szwajcarii. Po kraksie Girardegno wyścig wygrał “wiecznie drugi” Gaetano Belloni. Kolarz znany z tego, że pozwalał zawsze uciekać tym największym, tym razem nie przepuścił okazji i odjechał zmagającemu się z zepsutym rowerem “Campionissimo”.

9… (1921) gdzie podczas etapu w Abruzji “Gira” rysuje na drodze krzyż i mówi słynne “Girardegno kończy tutaj”. Były zwycięzca Giro przyjechał na Giro w tak niebywałej formie, że dosłownie zdemolował stawkę wygrywając pierwsze cztery etapy. Podczas piątego etapu po kolizji z innych zawodnikiem uszkodził rower, a z okazji ponownie postanowił skorzystać Belloni. Po szaleńczej pogoni, która niestety nie dawała rezultatów, “Gira” wycofał się z wyścigu. Belloni przegrał jednak wyścig z Giovanim Brunero.

10… (1922) gdzie Giro staje się “Wyścigiem Tysiąca Kłótni”. Na pierwszym etapie samotnie uciekającego Brunero dopadł pech i jego rower z uszkodzonym kołem nie nadawał się do dalszej jazdy, ani nawet naprawy. Szybko zaczęli go jednak mijać drużynowi koledzy, którzy rozpoczęli osobliwą sztafetę wymiany kół czekając na wóz techniczny. I tak, Brunero ruszył ku mecie z kołem kolegi, gdy w tym samym miejscu na zmianę koła czekał jego pomocnik, który brał koło od kolejnego zawodnika i odjeżdżał, i tak to szło do ostatniego zawodnika drużyny.

Brunero wygrał ten etap, ale na mecie sędziowie nałożyli na niego karę 25 minut za nieprzepisową zmianę koła, gdyż pomoc od kolegów z drużyny była niedozwolona. Costante Giradengo i Gaetano Belloni uważali, że kara jest zbyt mała i Brunero powinien opuścić wyścig. Sprawy komplikował fakt, że sędziowie nie widzieli całego incydentu, więc polemiki trwały do końca wyścigu, wygranego przez Brunero.

11… (1923) gdzie “Gira” nie jest w stanie odjechać Brunero, ale wygrywa osiem z dziesięciu etapów. Za ich plecami w swoim jedynym Giro wystartował Ottavio Bottechia, przyszły dwukrotny zwycięzca Tour de France. Bottechia kończy wyścig jako najlepszy z zawodników niezrzeszonych.

Cykl Giro 100:

Część 1 (1909 – 1914)