Paryż-Roubaix 2023. Mathieu van der Poel najlepszy spośród siedmiu wspaniałych

Mathieu van der Poel (Alpecin-Elegant) po ataku na Carrefour de l’Arbre wygrał wyścig Paryż-Roubaix.

Holender na mecie 120. edycji francuskiego klasyku zameldował się samotnie. Drugie miejsce wywalczył jego drużynowy kolega Jasper Philipsen, a trzecie Belg Wout van Aert (Jumbo-Visma).

Trasa Paryż-Roubaix w 2023 nie różniła się zasadniczo od tej z lat poprzednich. Zawodnicy pokonywali 256,6 kilometra z Compiègne do Roubaix. Po drodze mierzyli się z 29 sektorami brukowymi, prowadzących po dróżkach wyłożonych brukowymi kamieniami. Trzema najtrudniejszymi odcinkami były Lasek Arenberg (#19), 95 kilometrów przed metą, oraz Mons-en-Pévèle (#11) i Le Carrefour de l’Arbre (#4), usytuowane odpowiednio 48 oraz 17 kilometrów przed finiszem. Finał rozgrywany był na welodromie w Roubaix, gdzie należało pokonać półtora okrążenia.

Wyścig rozgrywany był przy niezłej pogodzie: temperatura nie przekraczała 12 stopni Celsjusza, ale świeciło słońce, a drogi i brukowe dukty przeschły po opadach deszczu.

Na starcie stanęło dwóch Polaków: Kamil Gradek (Bahrain Victorious) i Maciej Bodnar (TotalEnergies). Obaj nie ukończyli zmagań.

Przebieg wyścigu

Wariacki start

Rywalizacja rozpoczęła się tradycyjnie serią ataków, ale żaden z nich nie przyniósł zamierzonego efektu. Sytuacja nie zmieniła się przez pierwszą godzinę, a wariackie tempo ponad 50 km/h gwarantowało, że żaden zawodnik nie odjechał. Dopiero po 70 kilometrach odskoczyć udało się czwórce: Jonasowi Kochowi (Bora-hansgrohe), Derekowi Gee (Israel-Premier Tech), Sjoerdowi Baxowi (UAE Team Emirates) i Juriemu Hollmannowi (Movistar Team). Nieudaną próbę przeskoku podjął Nils Eekhoff (Team DSM).

Grupka z przewagą 1:15 wpadła na pierwszy sektor bruku, Troisvilles – Inchy (#29: 160,3 km; 2,2 km; ★★★☆☆), a następnie utrzymywała ją na Viesly – Quiévy (#28: 153,8 km; 1,8 km; ★★★☆☆), Quiévy – Saint-Python (#27: 151,2 km; 3,7 km; ★★★★☆) oraz Saint-Python (#26: 146,5 km; 1,5 km; ★★☆☆☆).

W peletonie na czele usadowili się kolarze Jumbo-Visma i Jayco-ALUla, a pracował m.in. obchodzący 32. urodziny Luke Durbridge. Przed Saint-Martin-sur-Écaillon – Vertain (#25: 139,4 km; 2,3 km; ★★★☆☆) doszło do kilku mniejszych kraks, a na dojeździe do Verchain-Maugré – Quérénaing (#24: 129,4 km; 1,6 km; ★★★☆☆), na półmetku zmagań, do pracy zabrali się zawodnicy Alpecin-Deceuninck. Rower w tym punkcie musiał zmieniać Stefan Küng (Groupama-FDJ).

Przewaga uciekinierów podskoczyła do dwóch minut po przejeździe przez sektory Quérénaing – Maing (#23: 126,7 km; 2,5 km; ★★★☆☆), Maing – Monchaux-sur-Ecaillon (#22: 123,6 km; 1,6 km; ★★★☆☆) oraz Haspres – Thiant (#21: 117 km; 1,7 km; ★★★☆☆).

Na 112 kilometrów przed metą rower po defekcie musiał zmienić Wout van Aert (Jumbo-Visma), a chwilę potem Matteo Trentin (UAE Team Emirates).

Atak Van Aerta

Ekipa Jumbo-Visma poradziła sobie z defektem i szybko wyszła na czoło, chcąc przed wjazdem na Arenberg przetrzebić peleton. Grupa pękła na Haveluy – Wallers (#20: 103,5 km; 2,5 km; ★★★★☆), a za Van Aertem pojechali Mathieu van der Poel (Alpecin-Elegant), Stefan Küng, Christophe Laporte (Jumbo-Visma), John Degenkolb (Team DSM), Anthony Turgis (TotalEnergies) i Laurenz Rex (Intermarche-Wanty-Circus).

Liderzy zaczęli zbliżać się do ucieczki. Gee został po defekcie, w peletonie na bruku Trouée d’Arenberg (#19: 95,3 km; 2,3 km; ★★★★★) upadli m.in. Dylan van Baarle (Jumbo-Visma) i Kasper Asgreen (Soudal-Quick-Step). Gonił Mads Pedersen (Trek-Segafredo), któremu udało się przeskoczyć do czołówki. Pościg w okrojonym peletonie prowadził Filippo Ganna (Ineos Grenadiers)

Po wyjeździe z Arenbergu na czele zostali Koch, Bax i Hollmann, za którymi pędzili Van Aert, Van der Poel, Küng, Pedersen, Degenkolb, Rex oraz Max Walscheid (Cofidis). Za nimi Ganna ciągnął na kole Gianniego Vermeerscha i Jaspera Philipsena (obaj Alpecin-Elegant).

Grupki zjechały się w okolicach Wallers – Hélesmes (#18: 89,3 km; 1,6 km; ★★★☆☆), przez co na czele pozostało 13 zawodników. 30 sekund tracił Laporte, reszta zawodników ponad 1:20. Vermeersch, Philipsen i Van der Poel dyktowali tempo, natomiast w peletonie na sektorze Hornaing – Wandignies (#17: 82,5 km; 3,7 km; ★★★★☆) do pracy zabrali się kolarze Jumbo-Visma.

Praca Vermeerscha na Warlaing – Brillon (#16: 75 km; 2,4 km; ★★★☆☆) i Tilloy – Sars-et-Rosières (#15: 71,6 km; 2,4 km; ★★★★☆) odczepiła Hollmanna i Baxa, a później Kocha. Za plecami dziesięcioosobowej czołówki organizowali się Nathan van Hooydonck, Laporte (Jumbo-Visma) oraz Florian Vermeersch (Lotto Dstny), ale ich strata przekraczała w tym punkcie minutę.

Siedmiu wspaniałych

Na sektorach wokół Orchies: Beuvry-la-Forêt – Orchies (#14: 65,2 km; 1,4 km; ★★★☆☆), Orchies (#13: 60,2 km; 1,7 km; ★★★☆☆) i Auchy-lez-Orchies – Bersée (#12: 54,1 km; 2,7 km; ★★★★☆) Van der Poel i spółka nadal prowadzili czołówkę, a Holender sprawdził rywali atakiem na 51,5 kilometra przed metą. Za nim natychmiast znalazł się Degenkolb, potem Van Aert. Problemy miał za to Ganna, a za wygraną musiał dać zmordowany Vermeersch.

Ganna, Walscheid i Rex zdołali dołączyć do Van Aerta i Van der Poela przed Mons-en-Pévèle (#11: 48,6 km; 3 km; ★★★★★), a Niemiec zaatakował, gdy tylko pod kołami poczuł bruk. Z tej akcji nie wyszło wiele, natomiast Van der Poel ponowił próbę ataku. Van Aert odpowiedział, a za nim dociągnęli Philispen, Ganna, Küng i Degenkolb. Ten atak wykończył Rexa i Walscheida

Van der Poel nie zamierzał dać rywalom ani momentu na wytchnienie. Po wyjeździe z sektora ruszył jeszcze raz, ale Van Aerta nie zgubił. Za nimi pościgiem kierował Degenkolb, na kole mając Künga, Pedersena, Gannę oraz Philipsena. Z akcji Van der Poela nie wyszło wiele i na sektor Mérignies – Avelin (#10: 42,6 km; 0,7 km; ★★☆☆☆) siódemka wjechała razem.

Van der Poel dyktował tempo na Pont-Thibault – Ennevelin (#9: 39,6 km; 1,4 km; ★★★☆☆), ale Van Aert spokojnie kontrolował sytuację. Siódemka spokojniej pokonała sektory Templeuve – L’Epinette (#8: 33,8 km; 0,2 km; ★☆☆☆☆), Templeuve – Moulin-de-Vertain (#8: 33,3 km; 0,5 km; ★★☆☆☆) oraz Cysoing – Bourghelles (#7: 26,9 km; 1,3 km; ★★★☆☆).

Liderzy oglądali się na siebie na Bourghelles – Wannehain (#6: 24,4 km; 1,1 km; ★★★☆☆), ale mogli sobie na to pozwolić, bo kolejna grupka miała już prawie dwie minuty straty.

Dramat Degenkolba, pech Van Aerta

Philipsen prowadził grupkę na Camphin-en-Pévèle (#5: 19,9 km; 1,8 km; ★★★★☆), ale nikogo nie zgubił. Siódemka wpadła razem na Carrefour de l’Arbre (#4: 17,2 km; 2,1 km; ★★★★★), gdzie od razu się zakotłowało. Van der Poel próbował wyprowadzić atak, Philipsen nie zorientował się z której strony wyskoczy jego lider i w rezultacie Degenkolb nie zmieścił się po prawej stronie i upadł.

Van Aert ruszył natychmiast, a Van der Poelowi chwilę zajęło przeskoczenie. Dwójka jechała razem na bruku, ale przed końcem sektora Belg zaczął odstawać, chwilę później zorientował się, że jego tylna opona jest przebita. Van der Poel odjeżdżał mu metr po metrze i 15 kilometrów przed metą wyszedł na prowadzenie.

Van Aert musiał zmienić koło i podjął pogoń na Gruson (#3: 14,9 km; 1,1 km; ★★☆☆☆). Van der Poel miał 25 sekund przewagi, ale Van Aert otrzymał pomoc od Pedersena, Künga i Ganny. Współpraca nie trwałą długo: 10 kilometrów przed metą zaczęło się oglądanie na Van Aerta, który na sektorze Willems – Hem (#2: 8,2 km; 1,4 km; ★★★☆☆) ruszył jeszcze raz, desperacko próbując odrobić 30-sekundową stratę.

Van der Poel na jednym z zakrętów o mało nie wyleciał z trasy, ale 6 kilometrów przed metą jego akcja wyglądała bezpiecznie, gdyż goniącym Van Aertowi i Pedersenowi przeszkadzał skutecznie Philipsen.

Lider Jumbo-Visma na 3,5 kilometra przed metą zgubił Pedersena, ale przewaga Van der Poela nie spadała poniżej 28 sekund.

Holender spokojnie pokonał ostatni sektor w Roubaix (#1: 1,4 km; 0,3 km; ★☆☆☆☆) i samotnie wjechał na welodrom. Tu przywitały go oklaski, widok pustego toru i smak zwycięstwa. Na mecie pomiar czasu pokazał średnią prędkość 46,8 km/h, czyniąc 120. edycję Paryż-Roubaix najszybszą w historii.

fot. A.S.O. / Pauline Ballet