Urszula Łoś i Marlena Karwacka w sprincie, Daria i Wiktoria Pikulik w madisonie: to plan startów reprezentacji Polski na piąty dzień rywalizacji w kolarstwie torowym na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio.
W Izu, 150 kilometrów na południe od Tokio, 2 sierpnia rozpoczęła się rywalizacja w kolarstwie torowym. Do zdobycia 12 kompletów medali, a zawody rozpisano na sesje do 8 sierpnia.
Reprezentantów i reprezentantki Polski zobaczymy zarówno w konkurencjach szybkościowych, jak i średniodystansowych. W sumie do Japonii poleciało 12 biało-czerwonych torowców, w tym trójka rezerwowych.
Polska po czterech dniach rywalizacji pozostaje bez godnych uwagi wyników.
Piątego dnia zmagań na torze w Izu rozegrane zostaną trzy konkurencje: sprint indywidualny mężczyzn (finały), sprint indywidualny kobiet (do 1/16) oraz madison kobiet.
Sprinterzy kontynuują rywalizację, tym razem w półfinałach. Te ustawią przebieg biegów medalowych. Sprinterki czekają kwalifikacje, następnie 1/32 i 1/16, obie rundy z ewentualnym repasażami.
Wszystkie czasy zostaną podane według czasu warszawskiego (7 godzin za czasem Japonii)Data | Zawody | Kto? | Faza |
---|---|---|---|
5 sierpnia (środa) | |||
08:30 | Sprint | Kobiety | Kwalifikacje |
09:10 | Sprint | Mężczyźni | 1/2 (1. bieg) |
09:16 | Sprint | Kobiety | 1/32 |
09:52 | Sprint | Mężczyźni | 1/2 (2. bieg) |
09:58 | Sprint | Kobiety | 1/32 repasaże |
10:10 | Sprint | Mężczyźni | 1/2 (3. bieg) |
10:15 | Madison | Kobiety | Finał |
11:00 | Sprint | Mężczyźni | Finał (1. bieg) |
11:06 | Sprint | Kobiety | 1/16 |
11:35 11:50 | Sprint | Mężczyźni | Finał (2. bieg) Finał (3. bieg) |
11:53 | Sprint | Kobiety | 1/16 repasaże |
Sprint indywidualny to konkurencja, w której sprinterzy / sprinterki rywalizują na dystansie dwóch lub trzech okrążeń toru. Tor w Izu ma 250 metrów, więc, zgodnie z przepisami, startujący pokonają trzy kółka. Czas mierzony jest na ostatnich 200 metrach.
W formacie olimpijskim rywalizację otworzy wyścig na 200 metrów ze startu lotnego (3,5 okrążenia, czas mierzony na ostatnich 200 metrach), który z 30 startujących wyłoni 24, którzy rozpoczną rywalizację.
W 1/32 do kolejnej rundy awansuje 12 zwycięzców oraz 4 zwycięzców rozgrywanych później czterech repasaży (po 3 przegranych w każdej). W 1/16 do kolejnej rundy awansuje 8 zwycięzców oraz 4 triumfatorów repasaży (tu biegi są już dwójkowe). Do 1/8 tym samym awansuje 12 zawodników. Na tym etapie rywalizacji do ćwierćfinałów przejdzie 6 zwycięzców i dwóch triumfatorów repasaży (dwa biegi trójkowe).
Z ćwierćfinałów awansuje już tylko czterech zawodników / zawodniczek, którzy w półfinałach walczą o miejsca w finałach. Zwycięzcy jadą po złoto, przegrani w walce o brąz.
O ile w 1/32, 1/16 i 1/8 o wygranej decyduje jeden bieg, o tyle od ćwierćfinałów do awansu potrzebne są dwie wygrane. To sprawia, że w każdym starciu możemy być świadkami trzech biegów.
Startujący na torze zajmują pozycje startowe, o których decyduje losowanie. Osoba stojąca po wewnętrznej stronie toru, jeśli nie zostanie wyprzedzona, prowadzi. Przez pół okrążenia zabronione jest wykonywanie manewrów zmuszających rywala do wyjścia na przód, a dozwolone są maksymalnie dwie “stójki” (po 30 sekund każda).
Przed ostatnim okrążeniem lub przed rozpoczęciem sprintu startujący mogą korzystać z całej szerokości toru, ale pozostawiając wystarczająco dużo miejsca, aby możliwy był manewr wyprzedzania. Zabronione są jednak manewry, które doprowadzić mogą do upadku. Podczas sprintu należy zachować swój tor jazdy, a jego zmiana możliwa jest tylko w przypadku uzyskania prowadzenia o długości roweru.
Nie jest dozwolone wyprzedzanie po lewej stronie rywala jadącego poniżej linii sprinterskiej (czerwonej) ani, w przypadku wyprzedzania po prawej stronie, popychanie lub naciskanie na niego tak, aby ten zwolnił.
Sprint indywidualny mężczyzn w programie Igrzysk Olimpijskich po raz pierwszy pojawił się w roku 1896 roku, ale nieprzerwanie organizowany jest od 1920 roku. Kobiety rywalizować zaczęły w 1988 roku.
Rekord olimpijski w wyścigu na 200 metrów ze startu lotnego ustanowiła Brytyjka Rebecca James, która w Rio de Janeiro uzyskała 10.721. Rekordzistką świata jest za to Kanadyjka Kelsey Mitchell, która w 2019 roku wykręciła 10.154.
Madison, znany też jako wyścig amerykański, to wyścig punktowy rozgrywany w parach.
Madison potrafi być niezwykle chaotyczny, ale zasady są dość proste. Na torze każdy zespół reprezentują dwie zawodniczki. W walce o punkty może brać udział tylko jedna z nich, stąd na welodromie dochodzi do sytuacji, w której wewnętrzną i środkową partię toru okupują zawodniczki walczące o punkty, natomiast ich koleżanki wolniej kręcą w górnej części toru.
Obie zawodniczki zbierają punkty na konto zespołu i zmieniają się co kilka okrążeń. Zmiana odbywa się przez tzw. hand sling, czyli złapanie dłoni partnerki i wypchnięcie, “wrzucenie” do wyścigu. Dobre zgranie i płynne wykonanie tego manewru waży na taktyce i odpowiednim wykorzystaniu atutów obu zawodniczek.
Podczas Igrzysk Olimpijskich zmagania rozgrywane są na dystansie 30 kilometrów, czyli 120 okrążeń toru. Co 10 okrążeń rywalizacja toczy się o punkty na lotnym finiszu (5-3-2-1). Ostatni sprint punktowany jest podwójnie (10-6-4-2). Drużyna, która nadrobi okrążenie nad stawką, otrzymuje 20 punktów. Drużyny zdublowane przez grupę zasadniczą tracą 20 punktów.
W przypadku remisu decyduje miejsce zajęte na ostatnim finiszu.
Mistrz świata w sprincie (2019 i 2020) i keirinie (2020) Harrie Lavreysen oraz mistrz Europy w sprincie (2015, 2019) i w wyścigu na kilometr (2018) Jeffrey Hoogland zmierzają do finału i złoty medal olimpijski zdaje się być zarezerwowany dla dwóch Holendrów.
Dwójce w paradę spróbują wejść Brytyjczyk Jack Carlin i Rosjanin Denis Dmitriev, ale w ich przypadku sukcesem będzie raczej brązowy medal.
Po rozgrywce w sprincie drużynowym i keirinie, czołówka jest dość dobrze zarysowana.
W walce o złoto powinniśmy zobaczyć Chinkę Tianshi Zhong, Niemkę Emmę Hinze, Rosjankę Anastasię Voinovą oraz mistrzynię w keirinie, Holenderkę Shanne Braspennincx.
Do tego grona dopisać się będą chciały Niemka Lea Sophie Friedrich i Francuzka Mathilde Gros oraz reprezentująca Hong Kong Wai Sze Lee. Całej trójce gorzej poszło w keirinie, ale trudno powiedzieć, czy stało się tak przy kalkulacji oszczędzania sił na ostatnią ze sprinterskich konkurencji.
Madison kobiet debiutuje na Igrzyska Olimpijskich. Wyścig do programu mistrzostw świata dodano zaledwie w 2017 roku.
Listę startową otworzą mistrzynie świata z 2019 i 2020 roku Kirsten Wild i Amy Pieters. Holenderki są faworytkami, ale łatwo im nie pójdzie: do walki o medal przygotowywały się od dawna Dunki Julie Leth i Amalie Dideriksen oraz mistrzynie świata z 2017 roku: Belgijki Lotte Kopecky i Jolien D’Hoore.
Po bardzo dobrym występie w wyścigu drużynowym, do madisona podejdzie też Elisa Balsamo, tym razem w parze z Letizią Paternoster. Dwójka na mistrzostwach świata w Apeldoorn (2018) i w Berlinie (2020) wywalczyła brązowe medale.
Kandydatki do niespodzianki? Francuzki Marie le Net i Clara Copponi, wicemistrzynie świata z 2020 roku. Nie wypada zapomnieć o Niemkach: Lisa Klein i Franziska Brausse w wyścigu drużynowym na dochodzenie pobiły rekord świata i zdobyły złoto. Jeśli po tych wysiłkach odpoczęły, mogą włączyć się do walki o medale.
Brytyjka Katie Archibald mistrzostwo świata w madisonie zdobyła w 2018 roku, a tym razem pojedzie w parze z utytułowaną Laurą Kenny. Tej pod nogą nie brakuje, ale w madisonie nie ma wielkiej praktyki. Pięciokrotna medalistka olimpijska w wyścigu amerykańskim startowała ostatnio na mistrzostwach Europy, w 2019 i 2020 roku przywożąc srebro i brąz. Duet powinien również włączyć się do walki o medale.
Wyścigi pokaże stacja Eurosport, również na platformie Player od 8:25 do 12:18.