MŚ Richmond 2015: Aga Skalniak: “wiedziałam, że muszę pojechać swoje”

autor: Wolfgang Brylla :: 25 września 2015, 20:06

Rok temu na mistrzostwach świata w Ponferradzie Agnieszka Skalniak zdobyła brąz w juniorkach. W tym roku, daleko za Atlantykiem w Richmond, zawodniczka TKK Pacific Toruń postanowiła przynajmniej powtórzyć ten rezultat. I proszę bardzo: mamy znowu krążek w barwach brązu.

Przekraczając linię mety czułam wielką radość, ale też równie wielkie zmęczenie. Nie miałam już zupełnie sił. Pod koniec drugiego okrążenia ruszyłam za Amerykanką i Rosjanką. Druga z nich nie zdołała utrzymać tempa, a po chwili dołączyła kolejna Amerykanka i Francuzka. Wiedzieliśmy z trenerem, że reprezentantki USA będą bardzo mocne i trzeba je pilnować. Z tego powodu zaatakowałem razem z nimi, już na drugiej rundzie. W końcówce dałam z siebie absolutnie wszystko, ale nie byłam w stanie pokonać Amerykanek

– mówiła 18-latka w rozmowie z pzkol.pl.

Trasa była ciężka, a kostka brukowa dała się we znaki. Musiałam na niej po prostu zacisnąć zęby i trzymać się rywalek. Przed mistrzostwami świata nie zwracałam większej uwagi na profil wyścigu, żeby się na nic nie nastawiać. Wiedziałam, że muszę pojechać swoje. Tuż przed startem czułam, że będzie dobrze, bo miałam szczęśliwy dla mnie numer startowy – “7”

– dodała.

Tęczową koszulkę założyła Chloe Dygert, która wcześniej triumfowała na czas.

Ciągnęłyśmy w tej czteroosobowej grupce. Czułam się bardzo mocno, nie byłam zmęczona. Wiedziałam, że mam nogi, by wygrać. Uciekłam na ostatniej rundzie, chociaż tego nie planowaliśmy. Kiedy jednak rzuciłam wzrokiem za siebie, zobaczyłam, że różnica jest spora. Trzeba było tylko kręcić dalej

– relacjonowała Amerykanka.

Na mecie miała prawie półtorej minuty przewagi nad swoją rodaczką Emmą White.

Dygert pokazała w tym tygodniu, że jest najmocniejsza. Wiedziałam na co ją stać, spodziewałam się tego. Moje zadanie polegało na kontrolowaniu – kontrolowaniu samej siebie. Kiedy poszła Chloe sprawdzałam sytuację z tyłu, czy czasem żadna nie goni. Jesteśmy dumne

– tłumaczyła White.