Niespodzianki Amstel Gold Race: Ingvild Gåskjenn i Mauri Vansevenant

Norweżka Ingvild Gåskjenn i Belg Mauri Vansevenant zaskoczyli postawą na trasie holenderskiego wyścigu Amstel Gold Race.

Mauri Vansevenant to zawodnik, którego trudno nie rozpoznać w transmisji telewizyjnej, nawet w środku peletonu. 24-latek jeździ w charakterystycznym, ociężałym stylu, trochę jak niegdyś Fabio Aru. Buja się na wszystkie strony, przekrzywia głowę, można odnieść wrażenie, że za moment spadnie z roweru. Tak też było w niedzielne popołudnie.

Belg zajął w Berg en Terblijt czwarte miejsce w Amstel Gold Race, przecinając linie mety jako ostatni z wyselekcjonowanej grupki. Choć końcowe wyniki wskazują, że czołówka była większa, to po prostu efekt czarowania się na finiszowej prostej i liberalnej postawy sędziów.

Kolarz Soudal Quick-Step jechał aktywnie na trasie “Piwnego Wyścigu”: najpierw zabrał się do 12-osobowej, zwycięskiej akcji, a potem przetrwał selekcję na bergach.

Amstel jest zawsze zaskakującym wyścigiem i tak było też tym razem. Mieliśmy plan, który wykonaliśmy. Louis [Vervaeke] zaatakował pierwszy, potem ruszyłem ja. Grupa była mocna, wszyscy pracowali razem, co pomogło zwiększyć przewagę

– tłumaczył po wyścigu.

fot. A.S.O./Oman Cycling Association/Thomas Maheux

Vansevenant obronił honor zespołu, który od lat stawiał na i wygrywał w wiosennych wyścigach. “Wataha” Patricka Lefevere’a była synonimem dominacji w wyścigach klasycznych. Teraz, wobec absencji nominalnego lidera Remco Evenepoela i ogólnej słabości pozostałych zawodników, taktyka musiała ulec zmianie. 24-latek wykorzystał wolną rękę od dyrektorów sportowych, osiągając swój zdecydowanie najlepszy wynik w sezonie 2024.

Kiedy przekroczyłem linię mety, byłem zawiedziony, bo bardzo chciałem stanąć na podium. Ale potem obejrzałem powtórkę finiszu i zobaczyłem, że gdybym nie zaczął sprintu z daleka, to by nas dogonili. Podjąłem dobrą decyzję, a musiałem działać szybko. Czwarte miejsce to wciąż dobry i naprawdę zaskakujący wynik. Jestem z siebie dumny. Ten dzień da nam dużo pewności na przyszłość

– dodał mieszkaniec nadmorskiej Ostendy.

Wiebes, Vos i kto?

Amstel Gold Race Ladies rozpoczął się od neutralizacji po zderzeniu policjanta na motocyklu z samochodem osobowym. Organizatorzy podjęli trudną decyzję o skróceniu rywalizacji do 55 kilometrów, czyli trzech lokalnych rund z Geulhemmerbergiem, Bemelerbergiem i Caubergiem, ze względu na czasowy konflikt z wyścigiem mężczyzn.

Zmiana trasy znacząco wpłynęła na szanse poszczególnych zawodniczek. Zyskały te najszybsze, a straciły puncherki, jak Katarzyna Niewiadoma. W całym tym zamieszaniu znakomicie odnalazła się Ingvild Gåskjenn z teamu Liv Jayco AlUla.

Norweżka przez większą część rywalizacji jechała niezauważenie, trzymała się w środku dużej grupy. Z jej zespołu większą aktywnością wykazywały się krajowe mistrzynie, Mavi Garcia i Ella Wyllie, ona miała tylko pomagać koleżankom.

Moment 25-latki przyszedł po ostatnim Caubergu. Na czele pozostał wtedy około 20-osobowy peletonik. Oczy wszystkich zwrócone były na duet Holenderek. Marianne Vos wyprzedziła Lorenę Wiebes na kresce, kiedy ta druga cieszyła się przedwcześnie ze zwycięstwa. Gåskjenn przyczaiła się za ich plecami, sensacyjnie wdrapując się na podium dużego klasyku.

Nie mam słów. Plan nie zakładał jazdy na mnie, Alexandra Manly była naszą sprinterką. Doprowadziłam Mavi Garcię na dobrą pozycję przed ostatnim Caubergiem, obydwie byłyśmy w czołówce. Poszłam na pełen gaz. Miałam świetne nogi. Znalazłam się na kole Wiebes. Mówiłam sobie: “czuję się dobrze, jestem tutaj, spróbuję”… o, i jestem trzecia!

– tłumaczyła na mecie.

W niedzielne popołudnie Norweżka zdobyła najbardziej prestiżowy wpis do swojego palmares. Do tej pory mogła się pochwalić medalami mistrzostw krajowych czy miejscami w dziesiątkach na etapach worldtourowych wyścigów. Umówmy się, przy podium Amstel, nie są to imponujące wyniki.