Tour de Pologne 2018. Michał Kwiatkowski podołał oczekiwaniom

Michał Kwiatkowski wygrał Tour de Pologne. Sukces ten, sześć lat po pokazaniu się na trasie polskiego wyścigu i zajęciu drugiego miejsca, pokazuje drogę, jaką “Kwiatek” przeszedł w zawodowym peletonie.

28-latek na przestrzeni ostatnich sezonów ścigał się i rozwijał w dwóch najlepszych zespołach – Etixx-Quick Step/Quick-Step Floors oraz Team Sky. Na najwyższym stopniu podium Tour de Pologne stanął jako kolarz wszechstronny, grający zespołowo, potrafiący udźwignąć presję i poradzić sobie w niemal każdej sytuacji na szosie.

Sukces potwierdza rozwój Kwiatkowskiego w kontekście rozgrywania i kontrolowania wyścigów etapowych, a także uwalnia go, przynajmniej w jakimś stopniu, od konieczności tłumaczenia się z planów startowych i odpowiadania na pytania o to kiedy wreszcie wygra polski wyścig. Na polskie szosy będzie mógł wracać, jak zawsze, dla kibiców, a bez dodatkowej presji.

Kolarz Team Sky przed sobą ma jeszcze sporo ścigania, którego celem są rozgrywane pod koniec września w austriackim Innsbrucku mistrzostwa świata.

Brzemię Tour de Pologne

Polscy kolarze, którzy wybili się na międzynarodowe wody, od lat mierzyli się z wyzwaniem Tour de Pologne. Polski wyścig to, wbrew serwowanym przez organizatorów na wyrost zapowiedziom, nie żaden trzeci czy czwarty wyścig etapowy świata, a dynamiczna etapówka między Tour de France i Vuelta a Espana, w której pokazują się młodzi zawodnicy lub nogę grzeją zawodnicy jadący do Hiszpanii. Wymagająca trasa zapewnia, że w polskich górach rywalizacja toczy się o każdą sekundę, a walka o podium rozgrywa się między dość szerokim gronem zawodników.

W ostatnich latach, po skróceniu etapów i dodaniu dynamicznych końcówek, wyścig podąża za najnowszymi trendami organizacyjnymi i jest świetną platformą dla zawodników dopiero budujących swoją pozycję na poziomie WorldTour. Dla kolarzy celujących w wyścigi etapowe Tour de Pologne rzadko jest celem per se, co czyni sierpniową rozgrywkę mocno nieprzewidywalną.

Z punktu widzenia polskich zawodników sytuacja wygląda inaczej – kolarze jeżdżący w zagranicznych ekipach co roku starali się połączyć ważne starty z przyjazdem do Polski, pokazaniem się kibicom lub próbą walki o wynik. Od czasu awansu wyścigu do cyklu WorldTour, sukcesy biało-czerwonych w klasyfikacji generalnej były jednak rzadkością. Ta sytuacja uległa zmianie w ostatnich siedmiu latach, gdy do peletonu weszli Polacy potrafiący walczyć o zwycięstwo w takich imprezach. Michał Kwiatkowski i Rafał Majka automatycznie stali się kandydatami do zwycięstwa, nośnikami nadziei polskich kibiców, którzy dla tej dwójki licznie obsadzali trasy.

fot. Dominik Smolarek / www.dominiksmolarek.pl

Kwiatkowski i Majka poradzili sobie z tym wyzwaniem i mają na koncie po jednym triumfie w krajowym wyścigu. Mimo różnej charakterystyki zwycięzców, obie wygrane są dość podobne. Majka w 2014 do Polski przyjechał po Giro d’Italia i Tour de France, na oparach formy wygrywając dwa najbardziej odpowiadające mu etapy i broniąc koszulki na czasówce. Kwiatkowski w tym sezonie, niepewny formy po Tour de France, wygrał dwa najbardziej odpowiadające mu odcinki i prowadzenie obronił w górach.

Obaj zawodnicy mają też w palmares drugie miejsca – 2012 i 2017, co oznacza, że w ostatnich siedmiu sezonach w sumie cztery razy pojawiali się na podium wyścigu.

Trafić z formą

Kwiatkowski w tym roku trafił z formą i podołał wyzwaniu nie tylko na trasie, ale i temu rzucanemu mu przez jego własną głowę. Status faworyta i oczekiwania, by jako jeden z dwóch najlepszych polskich kolarzy odniósł sukces w polskiej imprezie, nie były lekkie, ale Kwiatkowski, po ponad dwóch latach w zespole Sky, zdaje się radzić sobie nieco lepiej z presją.

28-latek przez sześć dni wyścig miał w pełni pod kontrolą, a swoją dominację potwierdził zwycięstwami na dwóch odcinkach. Pod presją znalazł się w końcówce siódmego etapu do Bukowiny Tatrzańskiej, gdy do ataku zerwał się Simon Yates (Mitchelton-Scott). Brytyjczyk do etapu przystąpił ze stratą 39 sekund, więc mógł zostać odpuszczony na kilkanaście sekund, ale gonitwa za nim mogła skończyć się brakiem sił by w końcówce odpowiedzieć na atak jadących na kole rywali.

Kwiatkowski zachował spokój i nawet gdy w finale musiał sam kasować atak i uważać na siedzących na kole rywali, nie pękł i obronił koszulkę.

Bardzo serdecznie muszę podziękować kolegom z zespołu, za to, że przez ostatnie cztery dni a w zasadzie cały wyścig, zrobili wszystko za mnie. Biorąc pod uwagę, że gdzieś w końcówce wyścigu musiałem gonić Yatesa, to jest nic w porównaniu z tym, ile kilometrów na czele przejechał Łukasz Wiśniowski, [Ian] Stannard czy Michał Gołaś, Salvatore Puccio, Pavel Sivakov czy Sergio Henao. Nie chciałem przegrać wyścigu… bo nie mogłem. Mieliśmy to w miarę pod kontrolą

 – mówił na mecie mistrz Polski.

fot. Magda Tkacz / rowery.org

Kwiatkowski w tym sezonie wygrał już trzy wyścigi etapowe – w lutym Volta ao Algarve, w marcu Tirreno-Adriatico, a do tego Tour de Pologne. Sukcesy te są w pewnym stopniu odzwierciedleniem drogi, jaką pokonuje kolarz z Chełmży. 28-latek nie chce się szufladkować i zamykać w jednej specjalizacji, a w kilkuletniej perspektywie ma start w wyścigu trzytygodniowym i próbę walki w klasyfikacji generalnej.

Nie jest łatwo bronić koszulki w Tour de Pologne, bo ten wyścig zawsze rozgrywa się na sekundy i nigdy na tych trudnych technicznie rundach wokół Bukowiny nie jest łatwo kontrolować przebieg wyścigu

 – dodał.

Nowy rozkład, sprawdzone rozwiązania?

Kwiatkowski po trzech tygodniach na trasie Tour de France i tygodniu w Polsce nie będzie miał czasu na odpoczynek. 25 sierpnia zacząć ma trzytygodniową Vuelta a Espana, na trasie której ma przygotować się do wrześniowych mistrzostw świata. To spora nowość – Polak po raz pierwszy w karierze pojedzie dwa Grand Toury w jednym sezonie i po raz pierwszy tak intensywnie ścigał się będzie przed mistrzostwami świata.

Tymczasem inaczej wyglądać powinna jazda zespołu Sky – liderzy ekipy – Chris Froome i Geraint Thomas za sobą mają kampanię skupione na Giro d’Italia i Tour de France. Dwa wygrane wyścigi trzytygodniowe to brak presji w Hiszpanii, ale też szansa dla zawodników, którzy zostaną wybrani do ósemki. W klasyfikacji generalnej powalczyć chciałby pewnie David de la Cruz, natomiast możliwe, że cały zespół nie będzie zaangażowany w pracę na rzecz jednego lidera przez 21 etapów, a kolarze brytyjskiej grupy walczyli będą o etapowe zwycięstw.

W barwach kadry narodowej Kwiatkowski we wrześniu walczyć ma na trasach mistrzostw świata. Wyścig ze startu wspólnego to górska przeprawa, rozgrywka dla górali i najmocniejszych kolarzy specjalizujących się w wyścigach etapowych, być może dla niezwykle dobrze przygotowanych klasykowców.

Kadra Polski do wyścigu ze startu wspólnego w Austrii przystąpi w sześcioosobowym składzie, a obok Kwiatkowskiego w reprezentacji powinien znaleźć się także Rafał Majka. Obaj zawodnicy w przeszłości nie mieli problemów ze współpracą pod biało-czerwoną flagą i, mimo posiadania własnych ambicji, zdawali sobie sprawę, że sukces mogą odnieść tylko jeśli ich własne możliwości poparte są wsparciem kolegi. Tak było podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro, gdy Kwiatkowski pomógł lepiej dysponowanemu Majce w wywalczeniu brązowego medalu. Podejście zwycięzców Tour de Pologne raczej się nie zmieniło i w Innsbrucku wyznacznikiem także powinna być dyspozycja dnia, a nie osobiste ambicje.