Francuskie opowiastki #7

Francuska policja się zdenerwowała, kiedy zobaczyła w sieci filmik teamu Etixx-Quick Step z Davide Bramatim cieszącym się ze zwycięstwa etapowego i żółtej koszulki dla Tony’ego Martina. Włoch nie miał zapiętych pasów.

A na takie wykroczenia panowie funkcjonariusze są bardzo uczuleni. Skontaktowali się z organizatorami i wystawili Bramatiemu mandat w wysokości 200 franków szwajcarskich. Na dzisiejszym etapie nie mógł on usiąść za kierownicą drużynowego samochodu. Na twitterze przeprosił za swoje zachowanie.

9 lipca 2008 roku na Tour de France rozpoczęła się historia, która trwa do dziś. Swój pierwszy z 25 w sumie etapów wygrał Mark Cavendish. W Chateauroux. W tamtej edycji dorzuca jeszcze trzy kolejne zwycięstwa, potem się wycofuje.

Dwa lata później na mecie Carlos Barredo i Rui Costa próbują pięściami rozwiązać problem, którego wcześniej w trakcie wyścigu nie mogli rozwiązać werbalnie. Nikomu nic poważnego się nie staje. Tylko Robbie McEwenowi, który za kreską zalicza kolizję z człowiekiem z telewizji.

W 2003 roku US Postal chce do drużynowej czasówki wystartować z rampy jako ostatnia. A to oznacza, że od pierwszego dnia trzeba jechać na maksa. Od prologu. W nim zamiast Lance’a Armstronga lepszy czas wykręca Victor Hugo Pena, który po drużynówce zakłada maillot jaune. Następnego dnia… pełni rolę woziwody.

Osiem lat wcześniej na 12 sekund w czasówce w Seraing do Miguela Induraina dochodzi Bjarne Riis. Wszyscy są w szoku. Riis, ten pomocnik? Taki z niego domestique, że w następnym sezonie wygrywa Tour de France. Potem wychodzi na jaw, że Duńczyk był nieźle naszprycowany.

W 1996 roku w zielonej koszulce debiutuje Erik Zabel po triumfie w Gap. Do końca swojej kariery uzbiera w sumie sześć zwycięstw w klasyfikacji punktowej. Dekadę później na swoją korzyść etap do Lorient przesądza Sylvain Calzati. Normalnie nazajutrz Włoch znalazłby się na wszystkich stronach tytułowych francuskich gazet. Ale się nie znajduje. W jego miejscu widzimy Zidane’a z jego słynnym uderzeniem z byka.