Giro d’Italia 2022: etap 15 – przekroje/mapki

autor: Mikołaj Krok :: 21 maja 2022, 17:30@miki_krok

Zapowiedź 15. etapu Giro d’Italia 2022. 22 maja (niedziela): Rivarolo Canavese – Cogne (177 km ★★★★☆).

Etap w trzech zdaniach

Na zamknięcie drugiego tygodnia Giro d’Italia organizatorzy przygotowali etap z trzema przełęczami w Dolinie Aosty. Droga do Cogne jest niczym w porównaniu do niektórych innych podjazdów w trzecim tygodniu, jednak jeżeli któraś z drużyn podyktuje wysokie tempo, mający gorszy dzień rywale mogą się zagubić.

Briefing przed startem

Kolarze wyruszą z Rivarolo Canavese, niewielkiej miejscowości, którego główną atrakcją jest XIV-wieczny zamek Malgrà. Stoją tu również XIII-wieczny klasztor i XVIII-wieczny kościół. Giro d’Italia dotąd gościło tu tylko raz – w 2014 roku etap wygrał tu Marco Canola.

Początkowo płaska trasa prowadzi na północ, w kierunku Doliny Aosty, w której część miejscowości sięga pochodzeniem czasów Rzymian. W Arnad i Verres stoją kolejno XII i XIV-wieczny zamek, zaś Saint-Vincent to znane miasto uzdrowiskowe. Po minięciu niewielkich miast, a także pierwszej premii lotnej w Pollein, rozpocznie się wspinanie.

Pierwszy podjazd dnia prowadzi do stacji narciarskiej Pila-Les Fleurs. Liczy on ponad 12 kilometrów, a przez lwią część jest dość regularny, prowadzi po drogach ze stromizną około 7-8%, z wyjątkiem 3-kilometrowego łagodniejszego odcinka na koniec, z nachyleniem 4%. Tu peleton powinien się znacznie przerzedzić, a sprinterzy i słabsi w górach kolarze – utworzyć gruppetto.

Kręty zjazd doprowadzi zawodników na przedmieścia Aosty, pamiętającej czasy Rzymian stolicy regionu i doliny, ze starymi murami miejskimi i XI-wieczną katedrą. Zawodnicy nie spędzą wiele czasu w dolinie, gdyż potem czeka ich trudniejsza wspinaczka pod Verrogne. Po otwarciu, gdzie nachylenie sięgnie nawet 14%, kolejne dziesięć kilometrów ze stałym nachyleniem 7-8% również wejdzie w nogi. Nie należy się tu spodziewać ataków, ale podziałów w grupie faworytów – już tak. Jeżeli któryś z faworytów tu straci kontakt, może pożegnać się z marzeniami o dobrym wyniku.

Zjazd jest również kręty, a doprowadzi zawodników ponownie do doliny, w okolice Saint-Pierre i Aymavilles, gdzie stoją zabytkowe zamki. Ten odcinek wprowadzi zawodników na ostatni podjazd.

Meta znajdzie się bowiem tuż za położoną ponad 1600 m n.p.m. stacją narciarską Cogne, a dokładniej we wsi Lillaz. Obie miejscowości znajdują się w parku narodowym Gran Paradiso, powołanym sto lat temu, jako pierwszy we Włoszech. Wśród skał znajduje się wodospad, zaś Cogne jest idealnym miejscem do uprawiania biegów narciarskich, ze względu na długość dostępnych tras. Tu 9 grudnia 2001 debiut w Pucharze Świata w biegach narciarskich odbyła przyszła dwukrotna mistrzyni olimpijska, Justyna Kowalczyk.

Długa, bo 22-kilometrowa końcowa wspinaczka absolutnie nie należy do najbardziej stromych. Otwiera ją pięciokilometrowy odcinek o stromiźnie 7%, następnie po krótkim zjeździe przez kolejne trzy kilometry nachylenie znów doskoczy w okolice 7%. Pozostałe trzynaście kilometrów to niemalże odcinek “fałszywego płaskiego”, ze średnim nachyleniem ledwie 2-3%. Jeżeli faworyci będą mieli wokół siebie pomocników, tempo może tu być zawrotne, bo to jest podjazd na wymęczenie.

Czy ktoś z czołówki wyścigu na takiej trasie spróbuje zaatakować? Etap co prawda poprzedza dzień przerwy, lecz końcowa wspinaczka niezbyt nadaje się do akcji zaczepnych i zyskania sekund. Raczej należy obserwować tył grupy faworytów, bo kto straci kontakt, może już nie powrócić.

Niezbyt stroma wspinaczka brzmi jak teren o ataku dla Mikela Landy (Bahrain Victorious), aczkolwiek Bask ma zbyt małą stratę, aby ekipa Ineos Grenadiers odpuściła jego akcję. Więcej luzu dostać może Emanuel Buchmann (Bora-hansgrohe), a być może w końcu Vincenzo Nibali (Astana Qazaqstan). Jeśli do mety dojedzie ucieczka, obserwować należy Joe Dombrowskiego, Mauro Schmida lub Reina Taaramäe.

Premie górskie:
Pila-les Fleurs (104,7 km; 12,3 km; 6,9% kat. 1)