Prezentacja Tour de France 2019. 3500 kilometrów z Brukseli do Paryża
“Grand Départ” w stolicy Belgii, później Wogezy, Masyw Centralny, Pireneje i Alpy, przed finałem w Paryżu. Czas na 106. wyścig Tour de France.
Największe kolarskie wydarzenie całego sezonu po raz 24 wyruszy spoza Francji, 20 raz powracając do Brukseli, przy czym dotychczas tylko w 1958 roku miasto nad rzeką Zenne miało okazję gospodarzyć początkowi “Wielkiej Pętli”.
Tegoroczna trasa, jak na standardy Touru, jest bardzo urozmaicona, oferując już w pierwszym tygodniu pełnokrwisty górski etap. W sumie przygotowano po jednej czasówce drużynowej i indywidualnej, siedem etapów płaskich, pięć górzystych oraz siedem odcinków górskich, z pięcioma finałami na podjazdach. Łącznie 3480 kilometrów. Wyścig cechują krótkie etapy, z wielkimi, sięgającymi chmur, przełęczami.
Trasa Tour de France 2019
“Wielka Pętla” po belgijskiej części skieruje się do Wogezów, następnie przetnie Masyw Centralny, po to by drugi tydzień spędzić na pirenejskich bezdrożach. Zwycięzca, w ostatniej części, wyłoni się lub przypieczętuje wywalczone wcześniej prowadzenie na alpejskich przełęczach.
Tour de France 2019 dzień do dniu:
6 lipca (sobota) – etap 1: Bruksela – Bruksela (194,5 km)
Pierwszy etap poprowadzi z brukselskiego rynku ku Muur van Geraardsbergen. Ikona flandryjskich klasyków wyrośnie już po niespełna 45 kilometrach, następnie kolarze przejadą przez Bosberg, dojeżdżając do Charleroi, skąd zawrócą do stolicy Belgii.
Na trasie znajdzie się miejscowość Woluwe-Saint-Pierre, gdzie 50 lat temu Eddy Merckx po raz pierwszy zdobył żółtą koszulkę. Etap na wysokości Pałacu Królewskiego zapewne zakończy masowy sprint.
7 lipca (niedziela) – etap 2: Bruksela – Bruksela (27,6 km; jazda drużynowa na czas)
Jazda drużynowa na czas na dystansie niecałych 28 kilometrów. Zespoły wyruszą sprzed Pałacu Królewskiego, finiszując później niedaleko “Atomium” – charakterystycznego, monumentalnego modelu kryształu żelaza.
Trasa pozwoli nabrać pełnej prędkości ośmioosobowym “maszynom”, różnice pomiędzy czołowymi ekipami nie powinny być na mecie znaczne.
8 lipca (poniedziałek) – etap 3: Binche – Épernay (215 km)
Pożegnanie z Belgią. Pierwsza część trasy nie nastręczy kłopotów, za to na końcowych 50 kilometrach, już po stronie francuskiej, wyrośnie sześć krótkich, miejscami stromych podjazdów. Dodatkowo ostatnie 500 metrów w Epernay posiada nachylenie 8%.
W takim terenie jak ryba w wodzie odnajdą się bohaterowie wiosennych klasyków.
9 lipca (wtorek) – etap 4: Reims – Nancy (213,5 km)
Długi etap do Nancy w Lotaryngii. Premia górska na 15 kilometrów przed metą ożywi akcję, ale dobrze przygotowani sprinterzy powinni przetrwać, by na koniec zafiniszować z peletonu.
10 lipca (środa) – etap 5: Saint-Dié-des-Vosges – Colmar (175,5 km)
Górzysty odcinek w Wogezach (2300 metrów przewyższenia), z metą w alzackim mieście Colmar. Trzy podjazdy w drugiej części trasy zapowiadają na mecie sprint z wyselekcjonowanej, ale wciąż dużej grupy zawodników.
11 lipca (czwartek) – etap 6: Mulhouse – Planche des Belles Filles (160,5 km)
Pierwszy górski etap 106. Tour de France – 160 kilometrów przez Wogezy, siedem górskich premii i 4000 metrów przewyższenia.
W końcówce stroma przełęcz Chevrères poprzedzi powrót po rocznej przerwie na “Płaskowyż Pięknych Panien”. Tym razem jednak kolarze po raz pierwszy szutrowym odcinkiem wjadą na sam szczyt podjazdu, mierząc się z nachyleniem sięgającym 24%.
Tu powinna się już wyłonić ścisła czołówka kandydatów do zwycięstwa w całym wyścigu.
12 lipca (piątek) – etap 7: Belfort – Chalon-sur-Saône (230 km)
Najdłuższy w programie przeskok, na południe, do Burgundii. Zapowiada się spokojny, nużący dzień, dla sprinterów.
13 lipca (sobota) – etap 8: Mâcon – Saint-Étienne (200 km)
Masyw Centralny. Piękne widoki, a przy tym osiem premii górskich i ponad 3800 metrów przewyższenia. Etap wejdzie wszystkim w nogi.
Czołówka wyścigu ciąć się tu nie będzie, dlatego dzień 13 lipca powinni w kalendarzu zaznaczyć sobie uciekinierzy.
14 lipca (niedziela) – etap 9: Saint-Étienne – Brioude (170,5 km)
W “Dzień Bastylii” druga część Masywu i ponownie coś w stylu ardeńskiego klasyku, pod uciekinierów.
Na początku ścianka Mur d’Aurec, a w samej końcówce wystarczająca stroma i długa do ataku z czołówki przełęcz Saint-Just, po której pozostanie tylko, wyłączając krótką poprawkę, zjazd do Brioude. Kolarze francuscy zacierają ręce.
15 lipca (poniedziałek) – etap 10: Saint-Flour – Albi (217,5 km)
Przed dniem przerwy długi etap na południe Francji, zbliżający do Pirenejów. Trasa trochę pofałdowana, ale w Albi ostatnie słowo powinno należeć do sprinterów.
17 lipca (środa) – etap 11: Albi – Tuluza (167 km)
Jeszcze jeden tranzytowy odcinek, z finiszem peletonu w Tuluzie.
18 lipca (czwartek) – etap 12: Tuluza v Bagnères-de-Bigorre (209,5 km)
Pireneje, część pierwsza. Teren urozmaicą dwie wymagające premie 1. kategorii Peyresourde i Hourquette d’Ancizan. Z tej drugiej do mety pozostanie całe 30 kilometrów.
Pachnie dwoma wyścigami i raczej brakiem lub małymi przetasowaniami w czołówce klasyfikacji generalnej.
19 lipca (piątek) – etap 13: Pau – Pau (27,2 km; jazda indywidualna na czas)
Wymagająca czasówka na pagórkowatej trasie. Po opuszczeniu Pau na 5 kilometrze pojawi się pierwsze z widocznych wzniesień (1,3 km; 7,2%), następnie przed półmetkiem kolarze dotrą do Medout (1,7 km; 4,3%).
Po technicznym zjeździe pozostanie Cote d’Esquillot (1,2 km; 6,7%), a następnie znacznie łatwiejszy powrót do Pau. Gorszy dzień będzie dużo kosztował w takim terenie.
20 lipca (sobota) – etap 14: Tarbes – Col du Tourmalet (117,5 km)
Trzeci w historii Tour de France finisz na Col du Tourmalet. Etap liczy zaledwie 117 kilometrów, dlatego od samego początku zapowiada się na szalone tempo, z zamiarem podmęczenia rywali przed atakiem na pirenejskim dwutysięczniku.
21 lipca (niedziela) – etap 15: Limoux – Prat-d’Albis (Foix) (185 km)
Pireneje, część czwarta, ostatnia. Ponad 4300 metrów wspinaczki i trzy ciężkie przeprawy w drugiej części trasy.
Biorąc pod uwagę skumulowane zmęczenie trzema poprzedzającymi etapami oraz w perspektywie wolny poniedziałek, na miejscami stromym Prat d’Albis będzie gdzie zaatakować po znaczne zyski czasowe.
23 lipca (wtorek) – etap 16: Nîmes – Nîmes (177 km)
Typowy tranzytowy etap przed Alpami. Zrobi się ciekawie, tylko pod warunkiem, że zechce przypomnieć o sobie Mistral.
Finisz w Nimes, skąd 2 lata temu wyruszył Vuelta a Espana.
24 lipca (środa) – etap 17: Pont-du-Gard – Gap (200 km)
Wjazd w Alpy. Odcinek dla uciekinierów, który będzie się rozstrzygał na Col de la Sentinelle i krótkim zjeździe z tego podjazdu na metę w Gap.
25 lipca (czwartek) – etap 18: Embrun – Valloire (208 km)
Na papierze królewski etap – prowadzący przez trzy dwutysięczniki, w sumie około 5000 metrów w górę. Z Galibier pozostanie 19 kilometrów zjazdu do stacji narciarskiej Valloire.
Etap na wyniszczenie, wysokość i temperatura mogą wpłynąć na kolejność na mecie.
26 lipca (piątek) – etap 19: Saint-Jean-de-Maurienne – Tignes (126,5 km)
Po ponad 200-kilometrowym maratonie wcale nie mniej trudna przeprawa przez najwyżej położoną drogową przełęcz w Europie, Col de l’Iseran oraz finałową wspinaczką do Tignes.
Znów bardzo wysoko, w terenie umożliwiającym podjęcie skutecznego ataku.
27 lipca (sobota) – etap 20: Albertville – Val Thorens (130 km)
Pożegnanie z górami. 130 kilometrów i 4500 metrów różnicy wzniesień. W finale powrót po 25 latach do stacji Val Thorens, na ponad 33-kilometrowym podjeździe.
Tu pozostanie sięgnąć po ostatnie rezerwy w baku.
28 lipca (niedziela) – etap 21: Rambouillet – Paryż (128 km)
Coroczne święto na Polach Elizejskich, z finiszem peletonu na koniec.
Technikalia
Bonifikaty czasowe na mecie: 10 – 6 – 4 sekundy (za wyjątkiem etapów jazdy na czas).
Premia Bonus Point: 8 – 5 – 2 sekundy, wyznaczona na podjazdach ośmiu etapów:
côte de Mutigny (3. etap)
col des Chevrères (6. etap)
côte de la Jaillière (8. etap)
côte de Saint-Just (9. etap)
Hourquette d’Ancizan (12. etap)
mur de Péguère (15. etap)
col du Galibier (18. etap)
col de l’Iseran (19. etap)
Zawodnikowi, który upadnie lub zostanie zatrzymany przez defekt w strefie obejmującej 3 końcowe kilometry przed metą, zostaje zaliczony czas grupy w której jechał w momencie wydarzenia. Zasada ta nie obowiązuje na etapach jazdy na czas oraz etapach zakończonych podjazdem.
Na etapach zaliczonych do sprinterskich: 1., 4., 7., 10., 11., 16., 21., różnica na mecie pomiędzy finiszującymi grupami będzie naliczona jeżeli wyniesie przynajmniej 3 sekundy. Na pozostałych odcinkach obowiązuje różnica jednej sekundy.
Koszulki:
generalna – żółta (maillot jaune)
punktowa – zielona (maillot vert)
górska – biała w czerwone grochy (polka dot jersey lub maillot a pois)
młodzieżowa (zawodnicy urodzeni w 1994 roku lub później) – biała (maillot blanc)
Punkty do klasyfikacji punktowej (najlepsza 15-stka):
meta (etap płaski): 50 – 30 – 20 – 18 – 16 – 14 – 12 – 10 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 pkt
meta (etap górzysty): 30 – 25 – 22 – 19 – 17 – 15 – 13 – 11 – 9 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2
meta (etap górski): 20 – 17 – 15 – 13 – 11 – 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1
meta (etap indywidualny na czas): 20 – 17 – 15 – 13 – 11 – 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1
lotna premia (jedna na etapie): 20 – 17 – 15 – 13 – 11 – 10 – 9 – 8 – 7 – 6 – 5 – 4 – 3 – 2 – 1
Punkty do klasyfikacji górskiej (kategoria podjazdu):
kat. HC: 20 – 15 – 12 – 10 – 8 – 6 – 4 – 2 pkt
kat. 1: 10 – 8 – 6 – 4 – 2 – 1
kat. 2: 5 – 3 – 2 – 1
kat. 3: 2- 1
kat. 4: 1
Punkty zostaną podwojone na przełęczach HC, położonych powyżej 2 000 m.
Zdobywcy koszulek w ostatnich edycjach Tour de France
| Rok | Generalna | Punktowa | Górska | Młodzieżowa |
|---|---|---|---|---|
| 2008 | Carlos Sastre | Oscar Freire | - | Andy Schleck |
| 2009 | Alberto Contador | Thor Hushovd | - | Andy Schleck |
| 2010 | Andy Schleck | Alessandro Petacchi | Anthony Charteau | Andy Schleck |
| 2011 | Cadel Evans | Mark Cavendish | Samuel Sanchez | Pierre Rolland |
| 2012 | Bradley Wiggins | Peter Sagan | Thomas Voeckler | Tejay van Garderen |
| 2013 | Chris Froome | Peter Sagan | Nairo Quintana | Nairo Quintana |
| 2014 | Vincenzo Nibali | Peter Sagan | Rafał Majka | Thibaut Pinot |
| 2015 | Chris Froome | Peter Sagan | Chris Froome | Nairo Quintana |
| 2016 | Chris Froome | Peter Sagan | Rafał Majka | Adam Yates |
| 2017 | Chris Froome | Michael Matthews | Warren Barguil | Simon Yates |
| 2018 | Geraint Thomas | Peter Sagan | Julian Alaphilippe | Pierre Latour |
| 2019 | Egan Bernal | Peter Sagan | Romain Bardet | Egan Bernal |
| 2020 | Tadej Pogacar | Sam Bennett | Tadej Pogacar | Tadej Pogacar |
| 2021 | Tadej Pogacar | Mark Cavendish | Tadej Pogacar | Tadej Pogacar |
| 2022 | Jonas Vingegaard | Wout van Aert | Jonas Vingegaard | Tadej Pogacar |
grafiki: ASO
