100 Giro – część 18

Giro d’Italia świętuje swoją 100 edycję. Co działo się podczas 99 poprzednich?

78… (1995) gdzie Tony Rominger zostaje trzecim Szwajcarem, który wygrywa Giro d’Italia. Pod nieobecność odpoczywającego przed Tourem Induraina i leczącego się po zderzeniu z samochodem Pantaniego, łysiejący kolarz super-drużyny Mapei podczas wyścigu nie miał sobie równych. Zdobył koszulkę po pierwszej jeździe indywidualnej na czas i nigdy więcej nie był zagrożony. Jedynymi, którzy być może byli mu w stanie zaszkodzić byli ścigający się dla Gewiss Evgeni Berzin i Piotr Ugrumov. Panowie nie przepadali za sobą tak bardzo, że zamiast atakować Szwajcara walczyli ze sobą nawzajem. Pod koniec Giro dyrektor drużyny musiał przywołać ich do porządku i jasno stwierdzić, że mają atakować Romingera. Na końcowym podium Berzin wyglądał na całkiem zadowolonego z drugiego miejsca, ale mina Ugrumova zdradzała jedynie chęć rewanżu.

79… (1996) gdzie wyścig celebruje stulecie nowożytnych igrzysk olimpijskich i startuje z Grecji. Nie mniej ważną okazją do celebracji była również setna rocznica założenia La Gazzetta dello Sport, organizatora wyścigu. Wyścig rozpoczął się w stolicy Grecji, Atenach, i prowadził po Helladzie przez trzy kolejne dni, by po dniu przerwy wrócić z czwartym etapem do Włoch. Pierwszy etap na Półwyspie Apenińskim wygrał Mario Cipollini, był to również pierwszy z czterech etapów jakie wygrał podczas tego wyścigu. W całym Giro d’Italia tryumfował Paweł Tonkow. Dzięki świetnej jeździe w górach był liderem, poza jednym tylko dniem, od etapu trzynastego aż do końca wyścigu.

80… (1997) gdzie na wyścigu brakuje wielu wielkich nazwisk ze światowej czołówki. Osiemdziesiąta edycja “różowego wyścigu” została zaplanowana jako wyjątkowo górzysta, przez co wielu z kolarzy przygotowujących się do startu w Tour de France podziękowało za udział i skupiło się na treningach oraz odpoczynku. Dodatkowo organizatorzy zażądali absurdalnie wysokich sum za prawa do transmisji, przez co w wielu krajach wyścig nie był pokazywany w ogóle, lub dostępny dla nielicznych telewidzów, skłonnych zapłacić dodatkową opłatę.

Koniec końców w wyścigu nie startował żaden kolarz z czołowej dziesiątki rankingu UCI. Nie zabrakło oczywiście włoskich gwiazd, jak Mario Cipollini i powracający po kontuzji Marco Pantani, czy obrońcy tytułu Pawła Tonkowa. Na trasie Rosjanin zapatrzony był w Luca Leblanca do tego stopnia, że nie zauważył, gdy odjechał mu Ivan Gotti. Jeżdżący dla Saeco Włoch miał do organizatorów żal, że w nie został zaproszony na przedwyścigowe prezentacje, w których uczestniczyli inni faworyci. Po swoich dwóch dniach w żółtej koszulce na Tour de France i piątym miejscu w klasyfikacji generalnej, miał prawo czuć się niesłusznie zapomniany. Jednak, czy jest lepszy sposób na odegranie się, niż wygranie całego wyścigu?

Cykl Giro 100:

Część 1 (1909 – 1914)   Część 2 (1919 – 1923)   Część 3 (1924 – 1928)   Część 4 (1929 – 1932)

Część 5 (1933 – 1937)   Część 6 (1938 – 1946)   Część 7 (1947 – 1951)   Część 8 (1952 – 1955)

Część 9 (1956 – 1960)   Część 10 (1961 – 1965)   Część 11 (1966 – 1969) Część 12 (1970 – 1974)

Część 13 (1975 – 1979) Część 14 (1980 – 1982) Część 15 (1983 – 1986) Część 16 (1987 – 1990)

Część 17 (1991 – 1994)