Danielo - odzież kolarska

Dzisiaj wygrało kolarstwo

Zdania są podzielone, jak zawsze zresztą. Jedni twierdzą, że dzisiejszy brukowy odcinek Tour de France był czystą głupotą. Bezsensem, bądź jak mówił Tony Martin, ten sam Tony Martin, który następnie poszedł w odjazd, „spektaklem telewizyjnym”. Inni natomiast uważają, że właśnie takie etapy są kwintesencją kolarstwa.

Deszcz, wiatr, kałuże, błoto, dwa nieprzejezdne pave. Niebezpieczeństwo, poślizg, upadek, koniec marzeń. Kibice, pozytywny doping, flagi. Historia, I Wojna Światowa, Arenberg. Środowy etap Grand boucle miał tak naprawdę wszystko, co mieć powinien. Miał emocje, niepowtarzalne emocje odczuwane nawet z perspektywy wygodnego narożnika. Miał szczęśliwego zwycięzcę, którym w zaistniałych warunkach musiał zostać przełajowiec. Po prostu musiał. Miał zwroty akcji, fenomenalnego Vincenzo Nibaliego, który kostki nie darzy zbytnio uczuciem, ale umiał się do niej przygotować. Miał kraksy, których nie lubimy. Miał Chrisa Froome’a, który odpadł. Miał Michała Kwiatkowskiego, który na szerszych oponach pokazał moc.

Czyli etap “idealny”, mogłoby się wydawać. Ale czy aby na pewno? Czy organizatorzy czasem nazbyt nie ryzykują zdrowiem samych zawodników wysyłając ich w drogę? W ten szlam, w te dziury, w ten deszcz? Czy lepiej byłoby, gdyby etap został zneutralizowany? Nie, za każdym razem nie. Kolarstwo nie jest siatkówką w zamkniętej hali, piłką nożną na stadionie z wysuwanym dachem. Kolarze nie są futbolistami przewracającymi się po większym bądź większym „muśnięciu”. Kolarz to sportowiec pełną gębą. Zatrzymać go może jedynie złamanie. Pojedzie nawet na zdezelowanym rowerze. Nie zatrzyma go pogoda, nie zatrzymają kocie łby. On będzie kręcić dalej. Upadnie i wstanie, upadnie i wstanie. To są herosi, kto czytał Rolanda Barthesa, ten wie.

Nie, etap nie mógł zostać odwołany czy zneutralizowany. Pal licho kibiców, którzy byliby zawiedzeni. Nieważna transmisja w TV. Sami zawodnicy byliby przeciwko takiej decyzji. Szosowiec świetnie zdaje sobie sprawę z tego, gdzie może czyhać zagrożenie, czy można jechać, a może nie. Karambole niestety należą do porządku dziennego, choć wszyscy wolelibyśmy, by było inaczej. Przed startem John Degenkolb powiedział, że etap „definitywnie się odbędzie, że musi się odbyć”. Ponieważ i dla nich bój w piekle północy, po osławionych pasażach Paryż-Roubaix jest czymś wyjątkowym. To widowisko, którego są częścią. Nie „spektaklem”, jak sądził Martin, tylko czystą kolarską prawdą. Walką z pogodą, z rowerem, z nawierzchnią i z samym sobą. Za to kochamy ten sport. I kochać będziemy.

Nie, etap musiał zostać przeprowadzony. Dzisiaj Tour upamiętnił ofiary I Wojny Światowej, żołnierzy, którzy w błocie i strugach deszczu po obu stronach frontu przez tygodnie nie ruszali się z miejsca. Wojna pozycyjna. Historia zatoczyła koło, 100 lat po flandryjskich bitwach na tym samym terenie o wygraną w arcyciężkich warunkach walczą tym razem “żołnierze” na rowerach. Ich bronią są nogi, silna wolna i zaufanie do kolegi. Taką sportową wojnę chcemy oglądać. Tej innej nie chcemy.

9 lipca 2014 roku nie jest więc tylko kolejnym etapowym dniem Tour de France. Jest dniem symbolicznym, o którym mówić będziemy jeszcze długo. Podobnie jak w przypadku afery flagowej na tegorocznym Giro d’Italia. Z tą różnicą, że na Stelvio kolarstwo przegrało z powodu błędnych decyzji niekompetentnego kierownictwa. Dziś kolarstwo wygrało. Wygrał duch sportu.